λάμψη / λάσπη

1.

Λαμπιόνια εορταστικά. Ακόμα και κει που πάψαν τα φώτα του δρόμου τη νύχτα της 18ης Σεπτέμβρη.

Τα παπούτσια των διαβατών στα νότια της πόλης κουβαλούν τη μνήμη της πλημμύρας. Οι ρόδες των ποδηλάτων κολλούν, όπως και το μυαλό σε κείνες τις εικόνες.

Λαμπιόνια εορταστικά. Τα παιδιά χαμογελούν.

2.

Δυο χωριά ερίζουν για τη χωροθέτηση του μυκηναϊκού τάφου, με αφορμή την ανακοίνωση της περίφραξής του. Ενός ρημαγμένου, ταλαιπωρημένου μοναδικού μνημείου που δεν μπορούμε καν να επισκεφτούμε τη δόξα του. 

Πολύς κόσμος θεώρησε λάμψη στη λάσπη της εποχής που ζούμε την περίφραξη. Δηλαδή παντεσπάνι.

Άντε να πάει ο παλιός ο χρόνος! Next!

η επιστροφή του Πακ-Μαν

 Πόσα χρόνια, άραγε, έχει η πόλη της Καρδίτσας να εμφανιστεί σε πλάνα κινηματογραφικής ταινίας; Ακόμα κι εκείνη της I LOVE KARDITSA δεν είχε πλάνο από την πατρίδα.

Είδαμε την ασπρόμαυρη ταινία "Η Οδύσσεια του Vasy" στη διαδικτυακή προβολή/συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μια αυτοαναφορά στην αγωνία ολοκλήρωσης της δημιουργίας ενός σεναριογράφου ώστε να βρει κινηματογραφικό παραγωγό.

Ισπανία> Γαλλία> Ιταλία> Αλβανία> Ελλάδα> Καρδίτσα.

Μια Ισπανία με χαρακτήρες σαν να βγήκαν από πλανόδιο θίασο τσίρκο ή παραλλαγής ταινίας του Κουστορίτσα. Ο Ευρωπαϊκός νότος δυναμώνει τις φωνές του μέσα από την ταινία:

Πλήθος καλοστημένων χαρακτήρων σε ένα καλοπλεγμένο σενάριο με κοινωνικές απολήξεις, που δε βιάζεται να σου λύσει απορίες: Ο Ισπανός παππούς (92) που δίνει τη χρονική σκυτάλη στην Καρδιτσιώτισσα γιαγιά του Βασίλη.

Ένας Βασίλης φερμένος από την παιδική του ηλικία στην οποία επιστρέφει: Εκείνος ο πελώριος γίγαντας -σαν μαριονέτα από το Sesame Street- που αναγκάζεται να ζήσει δύσκολα στο παράλληλο πανέμορφο σύμπαν: η καθημερινότητα της κατώτερης τάξης μες στον καπιταλισμό.

Και τα φτωχά Βαλκάνια που βαυκαλίζονται πως προοδεύουν. Σαρκασμός. Πραγματικότητα. Τα τοπία που σαν χαρτιά της τράπουλας μπερδεύονται μπρος στα μάτια του θεατή. Εδώ η Ελλάδα, εκεί η Αλβανία, πού είναι η Καλαμάτα;

Ισπανικά και γνήσια Καρδιτσιώτικα, όσο γνήσιοι  κι οι πρωτότυποι χαρακτήρες γονείς-γιαγιά του Βάση που υποδύονται τους εαυτούς τους. Ένα κράμα μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, που δημιουργούν ένα υβριδικό είδος ταινίας δρόμου (road movie) που νοιάζεται για την περιφέρεια -rural-  πιο πολύ από το αστικό κέντρο.

Πώς θα είναι -άραγε- το σενάριο της επόμενης ταινίας; Κάηκε ο κρυμμένος άσσος που υπήρχε στο μανίκι του Βασίλη; Δηλαδή η αυτο-καταγραφή ή αυτο-εθνογραφία του; Μια άλλη εκδοχή καταγραφή της ζωής στην Καρδίτσα του 2019, με το σούβλισμα του πασχαλινού αρνιού και τα παραδοσιακά οικογενειακά τραπέζια-μαζώξεις όπου αποκαλύπτονται τα πιο μεγάλα θέματα. Μια μελέτη πάνω στην καρδιτσιώτικη οικογένεια, που ο Βασίλης στους τίτλους τέλους παραδέχεται: "Θα είστε πάντα το σπίτι μου". Μια εξομολόγηση, παραδοχή που ο ίδιος την έκανε με μια ταινία.

Τυχερή η πόλη της Καρδίτσας που έχει το πιο επικαιροποιημένο βιντεο-κλιπ της με μουσική υπόκρουση Παύλου Παυλίδη.

Πρέπει η ταινία να παιχθεί υπαίθρια (ελέω κορονοϊού) κι αν όχι στη γειτονιά του Βάση με μια αυτοσχέδια πάνινη οθόνη, τουλάχιστο στο θερινό μας σινεμά.

------------

Εδώ άλλο δημοσίευμα σε τοπικό/καρδιτσιώτικο site για την ταινία.

Εδώ πληροφορίες στο IMDb.

Εδώ το επίσημο site της ταινίας.

18-19 Σεπτεμβρίου 2020: η πόλη πλημμυρίζει!

 Ήθελα πριν κάνω κάποια άλλη ανάρτηση (χρονικά) να καταγραφεί στο ιστολόγιο η βραδιά της πλημμύρας. Καταγράφτηκαν, φωτογραφήθηκαν πολλά. Σημειώνω εδώ μερικές σκόρπιες σκέψεις και πριν από αυτές το post του Δήμου Καρδίτσας:

Πλημμυρίζει η πόλη. Έσπασε το ανάχωμα σε δύο σημεία στον ποταμό Καράμπαλη. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Όσοι βρίσκονται σε υπόγεια, ημιυπόγεια και χαμηλά σημεία να κινηθούν σε ψηλά σημεία. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζονται οι ανατολικές και νότιες συνοικίες της πόλης.

> Τα ποτάμια επισκέφτηκαν την πόλη.

>Χάος. Στο Δημαρχείο δεν έχουν καν γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος.

>Νερά παντού: έρχονται ή λιμνάζουν;

>Πολίτες στη θέση του κράτους. Άνθρωποι να κινούνται χωρίς ασφάλεια μες στο νερό.

>Η αλληλεγγύη έσωσε κόσμο. Ξέραμε πού μένανε ανήμποροι και τους σώσαμε. Η καλοτυχία της επαρχιακής πόλης. Εκείνη η νύχτα κρύβει πολλές ιστορίες αλληλεγγύης. Και τα επόμενα πρωινά, επίσης.

>Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη. Μην πας στο κέντρο. Θα κλαις.

>Καρδίτσα: Πόλη να (μη) ζεις.

>Είδα να πίνουν καφέ λίγα μέτρα μακριά από κει που ξελασπώνανε. Φρίκη tour: Πάμε να δούμε!

>Γαλότσα: απόλυτο trend.

>Ρούσσο: Το πρώτο χτύπημα. Γυναικόπαιδα επιβιβάζονται σε όχημα της Πυροσβεστικής. Πρόσφυγες σε διπλανό χωριό. Φιλοξενούνται σε σπίτια.

>΄Εμποροι: Γιατί δε μας είπαν να μαζέψουμε τα ισόγεια/υπόγεια.

>6:20 το απόγευμα _ Στο ύψος του "Σαλέ" το ποτάμι βγαίνει απειλητικά στο δρόμο.

> Λάσπη. Σκόνη. Σκουπίδια τα υπάρχοντα.

>Αύριο;

το δέντρο, αυτός ο άγνωστος x

Τα δέντρα σου μιλούν, κάτι θέλουν να σου πουν. Μην τα προσπερνάς έτσι!
Όλοι μας έχουμε να πούμε μια ιστορία που να σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο δέντρο ή να έχουμε ένα αγαπημένο δέντρο που ίσως βρίσκεται στην αυλή μας ή σε κάποια άλλη αυλή ή σε έναν δημόσιο χώρο της πόλης ή μιας άλλης πόλης.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο δέντρο που είναι συνδεδεμένο με τον ζωγράφο Δημήτρη Γιολδάση. Πρόκειται για μια φτελιά / έναν φτελιά στο χωριό Ρούσσο.

Δημήτρης Γιολδάσης, Ρούσσο, ελαιογραφία σε χοντρή λινάτσα, 81,2 x 116,5 εκ. (αρ. εισ.: 3362), από την εικαστική συλλογή της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας

Κι αν οι άνθρωποι φεύγουν, τα δέντρα μένουν. Έτσι, ακόμη και σήμερα στο χωριό οι άνθρωποι μιλούν για το δέντρο του Γιολδάση και το φροντίζουν.

 

Παράπλευρη ωφέλεια: Οι ζωγραφικοί πίνακες ως και ιστορικά τεκμήρια.

>Δες έναν πίνακα τοπίου και βρες το σημείο!

Αραιώστε στο Παλέρμο!

Είναι ιστορικό γεγονός! Όχι μόνον οι μέρες καραντίνας που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά και οι στιγμές όπως: Περιπολικό και πυροσβεστικό όχημα να προσπαθούν να διώξουν τον κόσμο από το Παλέρμο! Από αύριο -λέει- ως 10 άτομα συναθροίσεις!!!

μια πόλη πρώτης/τρίτης ηλικίας

ΑΝΘΡΑΚΑΣ
Από χρόνια, διερευνώντας διάφορες περιόδους και μέσα από την ενασχόλησή μου με τη "δημοσιογραφία", κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή η πόλη είναι ή για πολύ μικρούς: παιδιά που νιώθουν ασφάλεια εντός της και έφηβους που νιώθουν πως τους πνίγει για να την κοπανήσουν μετά ή για πολύ μεγάλους: απόστρατους, απόμαχους, κουρασμένους.
Ενδιάμεσα, η μεταπρώτη ή προμέση ηλικία απούσα.
Θυμάμαι που το διαπίστωνα διαβάζοντας για την εκπληκτική παρέα των ιδρυτών της Λαϊκής Βιβλιοθήκης (1930s), καθώς πολλά από τα επώνυμά τους έχουν εξαφανιστεί από την πόλη, όπως και άλλων τινών.
Κι απόμεινε στην πόλη μια μέση ηλικία ανθρώπων, αυτών που ανατρέφουν την πρώτη ή φροντίζουν την τρίτη. Συντήρηση, παράδοση, επανάληψη. Πάμε πάλι: Συντήρηση, παράδοση, επανάληψη. Κι ύστερα η πρώτη ηλικία να ξαναγίνει μεταπρώτη ή προμέση και να αποχωρήσει.

ΥΔΡΟΓΟΝΟ
Πρόσφατα αγαπημένα παραδείγματα 2 ηθοποιών:

Αθανασία Κουρκάκη (πέρασε και στις Άγριες Μέλισσες)

Βασίλης Μαγουλιώτης (υποψήφιος για βραβείο Χορν) 

ΤΡΙΑ
Αγάπη γι' αυτούς που κυνηγούν το όνειρό τους.

χειμώνας στο Φανάρι

Μεσημέρι χειμώνα, λιακάδα, πριν κρυφτεί ο ήλιος. Το Φανάρι στέκει ήσυχο, σχεδόν σβηστό, αλλά όχι άδειο.

 

Δεν έβγαλα φωτογραφία το εγκαταλειμμένο κτίριο του Γυμνασίου. "Την καλύτερη θέα μας έκλεισε".