[από την παρουσίαση του βιβλίου στη Φυλακτή, 22.09.2024]
Θραύσματα, σπάσιμο, διάλυση, διακοπή συνοχής, κομμάτια, αποσπάσματα, ψηφίδες διαλυμένες, σκόρπιες και μετά από την ανάγνωση: σύνδεση, σύνθεση. Συνταίριασμα, συγκόλληση. Ίσως.
άνθρακας
Με τη φούντωση τού διαδικτύου, χάθηκαν τα free-press που τύχαινε να βρεις σε μέρη - έκπληξη τής πόλης. Πόσα χρόνια τώρα πού έβγαινε ο "θεατής";! (1990s) Ή να θυμηθώ την πρώτη φάση τού "Πεζοδρόμιου";! (2010s)
υδρογόνο
Όταν -πριν χρόνια- μιλούσα με τον Γιώργο Κορδομενίδη (λογοτεχνικό περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ @Θεσσαλονίκη), μού έλεγε πως στα λογοτεχνικά περιοδικά βρίσκεις το ενδιάμεσο των βιβλίων που εκδίδουν οι λογοτέχνες.
Στην περίπτωση τού περιοδικού ΑΡΝί στην Καρδίτσα τι;
Ο Χρήστος Διαμαντής ήταν ένας και μοναδικός.
Τώρα που έφυγε έγινε πολλά: Έγινε τα ποιήματά του, οι μουσικές του.
Τώρα που έφυγε έγινε πολλοί: Οι φίλοι και συνεργάτες του στην
ποίηση και τη μουσική.
Κι αν τα παραπάνω συνέβησαν για τον πνευματικό Χρήστο: Ο
βιολογικός Χρήστος ήταν ένας και μοναδικός.
Τώρα που έφυγε έγινε πολλοί: η οικογένεια από την οποία
προήλθε και η οικογένεια που έφτιαξε.
Μού μιλούσε για την περίοδο της καραντίνας: πόσο τους άρεσε
να βρίσκονται οι τρεις τους στην οδό Καβάφη, που βγάζει στο σχολείο μας, στο
18ο Δημοτικό.
Ο Χρήστος ήταν ποιητής συνολικά. Δημιουργός. Ένας μικρός θεός
δηλαδή ή με τα χριστιανικά δεδομένα
ένας άγιος επί Γης. (Μετά τη μελοποίηση στίχων τού επισκόπου ΕιρηναίουΓαλανάκη, λαμβάνω το θάρρος να το ξεστομίσω.)
Η ποίηση είναι η μελέτη τής Γλώσσας. Πώς ήρθε στον άνθρωπο να
τη δημιουργήσει;
Το τραγούδι προέρχεται από ή φτιάχτηκε μαζί με την ποίηση, με
στίχους. Πώς ήρθε στον άνθρωπο να δημιουργήσει τη μουσική;
Και με τα δύο ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός / ποιητής, υψώνεται
προς τη θέωση.
Χρήστος Διαμαντής: Μια μορφή / φυσιογνωμία που εξέπεμπε πολύ φως στη μικρή μας πόλη, αυτή που ο ίδιος επέλεξε με την αγαπημένη του να ζήσουν. Τέτοια τύχη η πόλη μας δεν την έχει συχνά!
Μαζί με την υπόλοιπη παρέα ποιητών/συγγραφέων, γεννημένων γύρω
στη δεκαετία τού 1990, δημιούργησαν τη γενιά των τριαντάρηδων
ποιητών/συγγραφέων της Καρδίτσας. Δεν ξέρω αν είχαμε παρόμοια άνθηση σε άλλη
ιστορική περίοδο.
Όντας της Σημειωτικής Σχολής, αναρωτιέμαι: Υπάρχει φυσικό
πρόσωπο ή ομάδα ως κοινή επίδραση σε αυτούς τους δημιουργούς; Τι συνέβη στην
Καρδίτσα της δεκαετίας τού 1990 που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο διανοούμενος / δημιουργός
Χρήστος Διαμαντής θα μπορούσε στο μέλλον να αναφέρεται χρονολογικά μετά το
όνομα τού Γιώργου Βαλταδώρου για την πρωτοπορία τού έργου του. Όνομα αναφοράς
και προσδιορισμών στο μέλλον.
Χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου λέξη «χρονότοπος» τού Bakhtin, ο Χρήστος Διαμαντής τοποθετήθηκε ως
κουκκίδα σημαντικότητας στη συγκεκριμένη πόλη και στη συγκεκριμένη δεκαετία
δράσης τού 2011-2021. Χρονοτοπόσημο τής πόλη μας, με επιλογή συμβόλου μια
καρδιά. Στο μέλλον θα ξέρουμε αν άλλοι, άλλες θα μελετούν την επίδρασή του.
Ο Χρήστος Διαμαντής δεν είναι τοπικός ποιητής. Μπορεί να μην τον βρείτε στο λήμμα «Καρδίτσα» της Wikipedia. Ο Χρήστος είναι οικουμενικός δημιουργός (κλέβω από λόγια τού Θανάση Τριαρίδη). Ο Χρήστος είναι σημαντικός. Είναι συμπαντικός.
|
Αγαπημένη μου
ποιητική συλλογή η πρώτη: «Ονειρεμένος Πόλεμος», 2011. Τι εισαγωγή! Χρήστος. «………..»
|
|
Και μετά η «Λευκότητα», 2017 Ένας Χρήστος
ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή: Ποίημα 17. + 18.
|
|
Ολοκλήρωσα το 2021
τις «Κρυφές Σπουδές». Ο μέντοράς μου ορμητικός, ερωτικός, ανατρεπτικός,
μεταμοντέρνος, υβριδικός, σεμνός, πειθαρχημένος, ξεχωριστός, βωμολόχος,
συναρπαστικός, αληθινός, ηθικός, ευγενικός. «Γάμα τη συμμετρία», σ.13 σ. 31 (rap) σ.44,45, 51 Η μουσική του κίνηση στον χρόνο, άξονα x (σ.39). Η ποίησή του
κίνηση στον χώρο/τόπο, άξονα ψ. Λέξεις κλειδιά: #χιόνι, #μήτρα |
Κυκλοφορεί πλέον και η «Απλότητα» (εκδόσεις Θράκα 2022), η ποιητική συλλογή που διαμόρφωσε ο Χρήστος. Παραθέτω ένα ποίημα εδώ (ακόμα δεν πρόλαβα να τη μελετήσω:)
21.
στην Καρδίτσα
δεν υπάρχει queer
ούτε γκρι σεξουαλικότητα
ούτε καν γκέι/λεσβίες
αυτά τα μαθαίνουμε
(μόνο) διαβάζοντας
και όποιος έχει (όρεξη)
και κανένα ποίημα
ή έστω
κάτι μέσα στο ίντερνετ
εδώ με τόσους φίλους
δεν έχω ούτε έναν
ανοιχτά (τουλάχιστον)
και τα αγόρια
δεν κρατιούνται
από το χέρι
και τα κορίτσια
δε φιλιούνται στο στόμα
και βέβαια,
κάποιος θα το δει
(αμέσως)
ότι ακόμα / και τώρα
έβαλα τα αγόρια
να κρατιούνται από το χέρι
και όχι να φιλιούνται στο στόμα
Σκέψεις του Δημήτρη
Ντανόπουλου, διαβάζοντας την πρώτη ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Μπριάνα «Ντελάλης» (Θράκα 2021)
Τα πρώτα «χαϊκού» του σαν να βγαίνουν από σελίδες της Μαρινέλλας Βλαχάκη. Τελικά με κείνη συνομιλεί ως δεύτερη αδελφή ποιητική
ψυχή. Σε κείνη εύκολα αναγνωρίζεις το ‘τραύμα’ και το σύνδρομο του κοχυλιού,
που άλλοτε είναι εσωστρέφεια κι άλλοτε μετάληψη του μυστικού που ακούει μες στο
κοχύλι: τη μυστική δύναμη της θάλασσας. Στον Βαγγέλη αδιόρατο, υποδόριο.
Υπαρκτό: η μυστική δύναμη του βουνού που σου την ψιθυρίζει: «βαθιά μέσα το μαύρο του αυτιού σου».
Σαν να σβήνει τις λέξεις από το αρχικό κείμενο που έγραψε.
Γρίφοι σαν τις «Ειδήσεις» του. Είναι σοφός ο νέος. Ή θα γίνει;!
Κι ο «Ντελάλης»; «νοεί
επίκαιρο, ό,τι τον συγκινεί». Βρήκατε εσείς τη λέξη του τίτλου κάπου;
Μάλλον στο εξώφυλλο, που κι αυτό συνομιλεί με την ποιητική συλλογή.
Τελικά, πολλοί οι συνομιλητές που μαζεύτηκαν. Πολυφωνία
ελάχιστου δείγματος κάθε μονάδας φωνής. Ίσως και ηχώ στα απόκρημνα βουνά που
γκρεμίζονται οι «πέτρες» τού Βαγγέλη. Άλλοτε στο κεφάλι του και άλλοτε στο χέρι
του.
Ολιγομίλητος. Σαν να τού ‘κατσε το κόκαλο του ψαριού στο
λαιμό (σ.30).
#φύση, #γάλα, #νερό, #δέντρα, #βράχια, #νερά, #ποτάμια,
#γεφύρια_γκρεμισμένα, #άνθρωποι_ταπεινοί.
σκέψεις τού Δημήτρη Ντανόπουλου, διαβάζοντας
και την τελική εκδοχή της ποιητικής συλλογής του Χρήστου Κολτσίδα «Νεροφόροι» (Θράκα 2021)
Έργο τριμερές
Ως τη σελίδα 23 νιώθεις πως κατεβαίνεις μαζί του από
Θεσσαλονίκη – Καρδίτσα με τρένο. Περπατάς μαζί του ως το πατρικό του με τα
πόδια. Ίσως μένεις και μαζί του για κάνα δυο βράδια. Μετά σε παίρνει μαζί του
για ένα ταξίδι στα ορεινά. Ετοιμάσου
να μπεις στο δεύτερο μέρος.
Πιο ψηλά, πιο βαθιά
Εκεί, στη σελίδα 23, αρχίζει ένα εσωτερικό ταξίδι, στην
κορυφή του βουνού. Τέλος τ’ αστεία με την περιδιάβαση και την κινούμενη κάμερα
καταγραφής του πρώτου μέρους.
Μαθαίνουμε ποιο είναι το ιδανικό ύψος των περιστάσεων (σ.25): «Χίλια οχτακόσια μέτρα απόκρυμνη σιωπή».
[Εδώ, σε μια ψηφιακή αφήγηση και παρεμβατική ανάγνωση θα πρόσθετα μια φωτογραφία του Κωνσταντίνου Βασιλακάκου
να κοιμάται στην κορυφή Τσμι.]
Ωδή στη μοναξιά
Μετά τους «Νεροφόρους»,
αρχίζει η ανάδυση (τρίτο μέρος). Λυτρώθηκε και μας καληνυχτίζει με αισιοδοξία,
γλυκύτητα και μετρημένους φθόγγους. Σαν ν’ ακούς να σου διαβάζει τη σελίδα 28,
29, 30, 31, 32. Και άντε πάλι διάβασμα από την αρχή.
Επιστροφή στην αρχή, στο άνοιγμα του βιβλίου με τους στίχους
της Μαστοράκη. Καταλαβαίνεις πως μάλλον μάς είχε εξηγήσει ο Χρήστος από την
αρχή πού το πάει.
Υδροδιανομέας
Η πορεία του ερημίτη: Αποσύρομαι για να βρω τον εαυτό μου,
αλλά δεν κρατώ το κέρδος μόνο για μένα.
Ο Χρήστος δε «φέρει» απλώς το «νερό». Το «διανέμει», ως
«υδροδιανομέας» / «νεροφόρος», (κατ)έχει τη διαχείρισή του, αλλά δεν το κρατάει
για τον εαυτό του. Μας το μοιράζει.
Ως οδοδείκτης στέκει στην ποιητική του πορεία αυτό το βιβλίο.
Μας δείχνει από πού και προς τα πού να περιμένουμε την επόμενη εμφάνιση τούΧρήστου.
Δεν ξέρω αν υπήρξε παλιότερα γενιά τριαντάρηδων ποιητών στην Καρδίτσα. Εμείς πάντως τη ζούμε: Δανάη Σιώζου, Χρήστος Διαμαντής, Χρήστος Κολτσίδας.
Πρωτοέγραψα για τον Χρήστο Κολτσίδα σε
ένα παλιοκαιρισμένο μου blog για την Καρδίτσα, πριν λίγα χρόνια: «Επιστρέφοντας σΤα Ορεινά»: Καλλιτεχνικός
κινηματογράφος. Σαν ρεύμα στη σύγχρονη λογοτεχνία: Παπαμάρκος, Συφιλτζόγλου κι
ο δικός μας ο Τσαπραΐλης. Σαν μεταμοντέρνοι ηθογράφοι. Σαν Ισπανοί ή Ιρανοί
κινηματογραφιστές. Σαν μακρινά ξαδέρφια του Σωτήρη Δημητρίου. Σαν ξορκιστές της
λαογραφίας.
2020, «Βροχή Περασμένη». Μια βροχή που πηγάζει από / ή εκβάλλει στη
φιλοσοφία ενός απλού περιηγητή. Μια βροχή που μουλιάζει τις ρίζες του τόπου τού
Χρήστου. Σε όλους τους χρόνους: Παρατατικούς, Ενεστώτες, Μέλλοντες. Με όλους
τους τρόπους: οριστικούς, παρακλητικούς, συντελεσμένους και παρακείμενους. Μια
ποίηση με μέτρο, αλλά όχι ιαμβικό. Σεμνή. Μετρώντας σεβασμό.
Δύσκολο να δευτεροεμφανιστείς. Να
είσαι ολόιδος ή να αλλάξεις; Γράφεις για να εντυπωσιάσεις τους κριτικούς ή σε
καλοπαίρνουν οι φίλοι αναγνώστες; Το βραβείο που πήρες; Ο εκδοτικός οίκος; Οι
άλλοι ποιητές;
Παλίμψηστα μοιάζουν τα μοτίβα του,
σαν να κουβάλησε από το χθες υφάδια για να φτιάξει τα ρούχα του σήμερα,
συνταιριασμένα με επικαιροποιημένα στοιχεία του 2020.
Ένα hashtag, μια θεματική ετικέτα, που θα χρησιμοποιούσα
για το πρώτο μέρος της δεύτερης αυτής ποιητικής συλλογής του Χρήστου, θα ήταν #προσευχή (σ.16,17). Η έννοια του
προσευχητή. Ίσως από δική μου ανάγκη, ζητώντας να βοηθηθώ από την ποίησή του,
να βρω σε αυτή απαντήσεις. Η προσευχή που δεν είπα ή που δε μελέτησα.
Ένα άλλο θα ήταν το δίπολο
#θάνατος/#ζωή (σ.7-9) και κεφαλίδα τους: #άνθρωπος. Είναι ρομαντικός ο Χρήστος.
Και μετά #φύση, όπως στο ποίημα «Τέσσερις εποχές απ’ το μπαλκόνι»
(σ.10-13). Αισιόδοξος. Αναζητά την ελπίδα και περιμένει την ανατροπή.
Ο λόγος του κατοικεί σΤα Ορεινά, στα
#βουνά. Είναι #σαπανίσιος. Μας γράφει κάτι ολιγόλογα χαϊκού, όπως στο ποίημα «Της απλότητας» (σ.19). Κάθε στίχος, κάθε
λέξη σταγόνα βροχής, μαχαιριά: όπλο και πληγή. Η ποίηση τού Χρήστου είναι
λυτρωτική. Σε ξεπλένει σαν τη βροχή του. Σου αφαιρεί ευγενικά τα βάρη -τα
περιττά- και σε καθίζει στις εσωτερικές σου σκέψεις. Ενδοσκόπηση με σκοπό την
ανάταση. Για να ανεβείς στο βουνό καθαρός και να νιώσεις το μεγαλείο του έλατου.
[Της σοφίας, σ.20]
Ταξιδεύει με άνεση και ευχαρίστηση (pleasure) από εποχή σε εποχή κι από ιστορική
περίοδο σε ιστορική περίοδο (era): από τις σελίδες της βαριάς φιλοσοφίας στη λαϊκή
σοφία. Από τη θεωρία στην πρακτική. Ταξιδεύει μες στη διάρκεια του χρόνου, κρατώντας
σταθερό τον τόπο. Φορές μεταναστεύει σε άλλους θεματικούς τόπους ή
επιστημονικές περιοχές της γνώσης, πιστοποιώντας πως μάς μιλά από τον κόσμο του
για τον κόσμο μας.
Γι’ αυτόν, η ζωή είναι γυναίκα, «σπορίτισσα», όπως και η ελπίδα, η
γνώση. Έχει τον πρώτο ρόλο. Παίρνει την πρωτοβουλία, έναντι του άντρα «θεριστή», του θανάτου.
Το επόμενο hashtag θα ήταν #μνήμη, το κλειδί που ανοίγει το δεύτερο μέρος της ποιητικής
συλλογής (σ.26): επαναπατρισμός, επιστροφή στα βουνά, στον Θωμά: το σταθερό
σημείο που μπορείς να ρίξεις άγκυρα και να κρατηθείς. Η ρίζα.
Σίγουρα μικρός θα είχε διαβάσει τα Ψηλά Βουνά ή θα τα έχει «ζήσει» ως
παιδί.
Και ύστερα το ποίημα «Μικρή Ιστορία πριν το Μέλλον» (σ.28),
ένα αριστούργημα τεχνικής αφήγησης βίου. Ξεκινώντας με χρόνο Ενεστώτα,
προχωρώντας σε Μέλλοντα για να φτάσει πάλι σε αναζητήσεις υπαρξιακές: η ζωή, ο
κόσμος, η φύση. Γράφει ο ποιητής:
«από
ένα φύλλο -θα σκεφτώ – και Ζωή και κόσμος; Μεγάλο βάρος για το φύλλο. / Αυτό / από
πού λες να κρατιέται;» (σ.29)
Κι εμείς απαντούμε: το μυστήριο της ύπαρξης, το μεγάλο!
Ο «Ακίνητος
Θωμάς» είναι προσωπική κατάθεση, μικρό κερί στον τάφο του προγόνου Θωμά.
Επιγραφές που φέρνουν δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων του. Ένας τόπος ιδιωτικός,
που γίνεται φίλτρο κοινής οπτικής για τον αναγνώστη, οδηγώντας τον σε προσωπικά
βιώματα.
Προς, το τέλος, στο ποίημα «Γεωγραφία για μικρά παιδιά» (σ.34)
ανακαλύπτουμε ολοκληρωμένο τον στίχο που δίνει τον τίτλο της δεύτερης ποιητικής
συλλογής του Χρήστου:
«βροχή περασμένη κάπα δε χρειάζεται»
Μια ολιγοσέλιδη ποιητική συλλογή, που
μόλις στη σελίδα 35 κλείνει με τρόπο «Αινιγματικό»:
«Τρυπώνω σιωπηλά – μέσα στ’ αμπάρι του Θεού. Με θάβουν για να ζωντανέψω.
Τι είμαι;»
Εξόδιος ακολουθία; Ή αποχαιρετώντας
τον «Ακίνητο Θωμά»;! Ο Θωμάς ως
σπόρος. Ο κύκλος της ζωής. Η συνέχεια.
Ο στίχος που θα μας οδηγήσει στις
νέες ποιητικές περιπέτειες του Χρήστου, ως προσδοκία, ως προσευχή: «Τ’ αμπάρι του Θεού», ως εσωτερική βύθιση
με τελική ανάδυση.
Μια Βροχή Περασμένη κατέβηκε από Τα
Ορεινά και ο Χρήστος θα φροντίσει τα νερά της να διαποτίσουν το γίγνεσθαι
της πόλης τής Καρδίτσας.
Η συνέχεια επί του πιεστηρίου…
_____________________________
Δημήτρης Ντανόπουλος, κείμενο παρουσίασης της ποιητικής συλλογής του Χρήστου Κολτσίδα «βροχή περασμένη» (Μελάνι 2020), Καρδίτσα 12.06.21
Πόσα χρόνια, άραγε, έχει η πόλη της Καρδίτσας να εμφανιστεί σε πλάνα κινηματογραφικής ταινίας; Ακόμα κι εκείνη της I LOVE KARDITSA δεν είχε πλάνο από την πατρίδα.
Είδαμε την ασπρόμαυρη ταινία "Η Οδύσσεια του Vasy" στη διαδικτυακή προβολή/συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μια αυτοαναφορά στην αγωνία ολοκλήρωσης της δημιουργίας ενός σεναριογράφου ώστε να βρει κινηματογραφικό παραγωγό.
Ισπανία> Γαλλία> Ιταλία> Αλβανία> Ελλάδα> Καρδίτσα.
Μια Ισπανία με χαρακτήρες σαν να βγήκαν από πλανόδιο θίασο τσίρκο ή παραλλαγής ταινίας του Κουστορίτσα. Ο Ευρωπαϊκός νότος δυναμώνει τις φωνές του μέσα από την ταινία:
Πλήθος καλοστημένων χαρακτήρων σε ένα καλοπλεγμένο σενάριο με κοινωνικές απολήξεις, που δε βιάζεται να σου λύσει απορίες: Ο Ισπανός παππούς (92) που δίνει τη χρονική σκυτάλη στην Καρδιτσιώτισσα γιαγιά του Βασίλη.
Ένας Βασίλης φερμένος από την παιδική του ηλικία στην οποία επιστρέφει: Εκείνος ο πελώριος γίγαντας -σαν μαριονέτα από το Sesame Street- που αναγκάζεται να ζήσει δύσκολα στο παράλληλο πανέμορφο σύμπαν: η καθημερινότητα της κατώτερης τάξης μες στον καπιταλισμό.
Και τα φτωχά Βαλκάνια που βαυκαλίζονται πως προοδεύουν. Σαρκασμός. Πραγματικότητα. Τα τοπία που σαν χαρτιά της τράπουλας μπερδεύονται μπρος στα μάτια του θεατή. Εδώ η Ελλάδα, εκεί η Αλβανία, πού είναι η Καλαμάτα;
Ισπανικά και γνήσια Καρδιτσιώτικα, όσο γνήσιοι κι οι πρωτότυποι χαρακτήρες γονείς-γιαγιά του Βάση που υποδύονται τους εαυτούς τους. Ένα κράμα μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, που δημιουργούν ένα υβριδικό είδος ταινίας δρόμου (road movie) που νοιάζεται για την περιφέρεια -rural- πιο πολύ από το αστικό κέντρο.
Πώς θα είναι -άραγε- το σενάριο της επόμενης ταινίας; Κάηκε ο κρυμμένος άσσος που υπήρχε στο μανίκι του Βασίλη; Δηλαδή η αυτο-καταγραφή ή αυτο-εθνογραφία του; Μια άλλη εκδοχή καταγραφή της ζωής στην Καρδίτσα του 2019, με το σούβλισμα του πασχαλινού αρνιού και τα παραδοσιακά οικογενειακά τραπέζια-μαζώξεις όπου αποκαλύπτονται τα πιο μεγάλα θέματα. Μια μελέτη πάνω στην καρδιτσιώτικη οικογένεια, που ο Βασίλης στους τίτλους τέλους παραδέχεται: "Θα είστε πάντα το σπίτι μου". Μια εξομολόγηση, παραδοχή που ο ίδιος την έκανε με μια ταινία.
Τυχερή η πόλη της Καρδίτσας που έχει το πιο επικαιροποιημένο βιντεο-κλιπ της με μουσική υπόκρουση Παύλου Παυλίδη.
Πρέπει η ταινία να παιχθεί υπαίθρια (ελέω κορονοϊού) κι αν όχι στη γειτονιά του Βάση με μια αυτοσχέδια πάνινη οθόνη, τουλάχιστο στο θερινό μας σινεμά.
------------
Εδώ άλλο δημοσίευμα σε τοπικό/καρδιτσιώτικο site για την ταινία.
Εδώ το επίσημο site της ταινίας.
Ήθελα πριν κάνω κάποια άλλη ανάρτηση (χρονικά) να καταγραφεί στο ιστολόγιο η βραδιά της πλημμύρας. Καταγράφτηκαν, φωτογραφήθηκαν πολλά. Σημειώνω εδώ μερικές σκόρπιες σκέψεις και πριν από αυτές το post του Δήμου Καρδίτσας:
Πλημμυρίζει η πόλη. Έσπασε το ανάχωμα σε δύο σημεία στον ποταμό Καράμπαλη. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Όσοι βρίσκονται σε υπόγεια, ημιυπόγεια και χαμηλά σημεία να κινηθούν σε ψηλά σημεία. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζονται οι ανατολικές και νότιες συνοικίες της πόλης.
> Τα ποτάμια επισκέφτηκαν την πόλη.
>Χάος. Στο Δημαρχείο δεν έχουν καν γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος.
>Νερά παντού: έρχονται ή λιμνάζουν;
>Πολίτες στη θέση του κράτους. Άνθρωποι να κινούνται χωρίς ασφάλεια μες στο νερό.
>Η αλληλεγγύη έσωσε κόσμο. Ξέραμε πού μένανε ανήμποροι και τους σώσαμε. Η καλοτυχία της επαρχιακής πόλης. Εκείνη η νύχτα κρύβει πολλές ιστορίες αλληλεγγύης. Και τα επόμενα πρωινά, επίσης.
>Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη. Μην πας στο κέντρο. Θα κλαις.
>Καρδίτσα: Πόλη να (μη) ζεις.
>Είδα να πίνουν καφέ λίγα μέτρα μακριά από κει που ξελασπώνανε. Φρίκη tour: Πάμε να δούμε!
>Γαλότσα: απόλυτο trend.
>Ρούσσο: Το πρώτο χτύπημα. Γυναικόπαιδα επιβιβάζονται σε όχημα της Πυροσβεστικής. Πρόσφυγες σε διπλανό χωριό. Φιλοξενούνται σε σπίτια.
>΄Εμποροι: Γιατί δε μας είπαν να μαζέψουμε τα ισόγεια/υπόγεια.
>6:20 το απόγευμα _ Στο ύψος του "Σαλέ" το ποτάμι βγαίνει απειλητικά στο δρόμο.
> Λάσπη. Σκόνη. Σκουπίδια τα υπάρχοντα.
>Αύριο;
 |
| Δημήτρης Γιολδάσης, Ρούσσο, ελαιογραφία σε χοντρή λινάτσα, 81,2 x 116,5 εκ. (αρ. εισ.: 3362), από την εικαστική συλλογή της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας |
 | |
