Εντός έδρας ο πρώτος, στην πρώτη επίσημη έκθεσή του, με το φως του πατέρα Τρούκη να δημιουργεί σκιάσεις δέους. Οξύτητες και καμπύλες που σε αγκαλιάζουν, γραμμές και χρώματα, σχήματα, κοσμικές πιτσιλιές σε πειραματικές τεχνοτροπίες. Εσωτερικός, που όταν χαμογελά σου ανοίγεται διάπλατα. Όπως και οι πίνακές του.
Γνώριμος ο δεύτερος: ανοιχτωσιά. Ρευστές μορφές αλλά και λεπτές λευκές γραμμές, οριοθετήσεις, σύνδεσμοι νοηματικών ή/και εγκεφαλικών χαρτών που οδηγούν στην καρδιά.
Η έκθεση ολοκληρώθηκε. Οι δυο καλλιτέχνες θα εκθέσουν σε λίγες μέρες στη Σαλονίκη δείγμα έργου τους.
Η Troukis Art Gallery είναι ανοιχτή στην Καρδίτσα και θα συνεχίσει να μας απασχολεί: #τέχνη&ψυχανάλυση
-----------------------------
Συγνώμη, αλλά θα αφήσω εδώ και ένα έργο του Γιάννη Τρούκη που τράβηξε το βλέμμα μου στη gallery, όπως κι εκείνες οι πέτρες που τις έδινε μορφή προσώπων... Να πάτε να τις δείτε από κοντά.
Απόγευμα. Μια ώρα καλή να περπατήσεις ως το κέντρο.
Ο Χρυσόστομος Τρούκης (γιος του εικαστικού Γιάννη) έχει ανοίξει gallery και φιλοξενεί αυτή την εποχή έργα του Γρηγόρη Χαρχαλιώτη: "Πλάσμα41". Του Γρηγόρη που γνωριζόμαστε από το βιβλιοπωλείο που δουλεύει και μιλάμε και είναι σαν να γνωριζόμαστε από πάντα για το περιοδικό "αρνί", για κινηματογράφο και τη λέσχη που πάμε να χτίσουμε με πυρήνα τους φοιτητές του τοπικού Πανεπιστημίου, για τις δικές του συγγραφικές αναζητήσεις, αλλά και για τις ώρες με την οικογένεια και τα παιδιά. Καθημερινότητα, ρουτίνα στην Καρδίτσα.
Μπαίνοντας στην γκαλερί σε μια καρέκλα η χορογράφος Μαρία Καραπαναγιώτη (μητέρα του Χρυσόστομου, η ψυχή του International Dance Festival Disability / είδατε το φετινό promo_video?), παρέα με έναν σκύλο που αναπαύεται στο πάτωμα.
Περιηγούμαι στην έκθεση και θέλω να μείνω να κοιτώ, να διαβάζω τις εικόνες, τα πολλαπλά πρόσωπα, μάτια, οπτικές, υλικά, συνθέσεις, βαθιά, βαριά συναισθήματα, πολλαπλά χρώματα, εκδοχές της πραγματικότητας ή και της εσωτερικότητας, της φαντασίας ή του ονείρου, των συναισθημάτων, των ανθρώπινων σχέσεων... Στο τέλος κρατώ το χέρι του Γρηγόρη για να τον ευχαριστήσω για το μοίρασμα.
Φεύγοντας, περπατώ στο κέντρο της πόλης και διαπιστώνω πως αυτές τις μέρες - ευτυχώς - υπάρχουν κι άλλες εκδοχές ανθρώπων που περπατούν κι αυτοί στην πόλη: νέοι άνθρωποι και νέα μωρά σε αγκαλιές.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, ακούω σε εκκλησία ψαλμούς και μπαίνω. Ο δεσπότης στο "δεσποτικό" του με το ξυλόγλυπτο φτερωτό λιοντάρι. Μαύρα και μοβ άμφια, καλυμμένο κεφάλι, δε βλέπω πρόσωπο και ένα ραβδί με άκρες δυο φίδια που κοιτάζονται. Πιο αριστερά η εικόνα του Νυμφίου: αγκάθια στο κεφάλι, ψευδή πορφύρα στους ώμους και ένα καλάμι - σκήπτρο.
Πολλαπλές εκδοχές ζωών. Επιλέγεις και ακολουθείς. Πολλαπλές ζωές, σαν τις τροχιές των τρένων, που άλλοτε συναντώνται κι άλλοτε τρέχουν παράλληλα με των άλλων τις επιλογές. Όλες οι εκδοχές υπάρχουν και μπορείς να διαλέξεις. Άλλοτε πηδώντας από το τρένο, άλλοτε αλλάζοντάς το σε μια επόμενη στάση ή σε σταθμό μετεπιβίβασης. Άλλοτε εγκαταλείποντας το τρένο και πηγαίνοντας με τα πόδια ή παραμένοντας στον σταθμό για να βλέπεις τα τρένα που περνούν, να μελετάς τους ταξιδιώτες. Ξέρω, σκεφτήκατε πως μπορεί και να σε σκοτώσει το τρένο (συνειρμοί κοινοτικοί).
.jpg)
