γράμμα σε μια ποιήτρια

αγαπητή Δανάη,

διάβασα μια και δυο και τρεις όλες τις ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ σου.

Ξεκινάς με μια αράχνη ως πλοηγό του ν(ο)ήματος, που από τη μια σελίδα περνάει στην άλλη, αποχωρώντας από τον πρώτο ρόλο ως δευτεραγωνίστρια και στη συνέχεια χάνεται στο βάθος του πλέγματος των νοημάτων σου, όπως κι άλλες λέξεις-έννοιες-κλωστές.

"...Υπάρχει κάτι επαναστατικό, σκέφτομαι

στο να έχει δει κανείς τη θάλασσα..."  (σ.10)

Και μεις εδώ στον κάμπο, στην ξεριά της στεριάς πώς να επαναστατήσουμε; Είμαστε καταδικασμένοι; Ή να περιμένουμε εσάς τους ταξιδεμένους / τις ταξιδεμένες στις μεγάλες θάλασσες του κόσμου για να μας εμπνεύσετε μιαν αλλαγή;

Εμείς εδώ στον κάμπο, αναγνωρίζουμε στις γυναίκες να γέρνουν ως κλαίουσες ιτιές στις όχθες κάποιου ρέματος, χωρίς να υψώνονται, παρά συμβουλεύονται τις ρίζες των. Και τους άντρες ως κυνηγούς που πυροβολούν από τις όχθες, δίπλα στις ρίζες των.

Πόση ταπεινότητα, καθώς (επι)στρεφόμαστε στη φύση. Όπως η επισήμανσή σου για την "άδεια φιέστα" της ανθοφορίας κι όχι ως εγκυμοσύνη της καρποφορίας. Γιαπωνέζικη προσέγγιση θαρρώ.

Κι ύστερα το δημιούργημα / νεκρή φύση αποκτά φωνή και μιλά στον Δημιουργό του, αυτόν που το Ονειρεύτηκε στο ξύπνιο του. Ο Δημουργός ως Ονειρευτής.

Λόγω της γερμανικής σου αγωγής -πιθανόν- εξισορροπείς τους συντάκτες των επιστολών σου, γράφοντας τα Αντικείμενα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Ο διάλογος εμπεριέχει τον σεβασμό, την αλληλοεκτίμηση, την αγάπη.

Και ύστερα:#επέκεινα, #πίστη, #σκάλες μια οπτική πιο μεταφυσική, πιο θεολογική. Όπως και η εσωστρεφής "προφητεία", η αγωνία του λόγου, το βάρος, άχθος, άγχος της ποιήσεως, ο άθλος που δε θα προκαλέσει τεχνητή καταστροφή τη σκόνη από το σκάλισμα ή κουβάλημα της πέτρας που μπορεί και να σε σκοτώσει αν πέσει στο κεφάλι σου. "Προφητεία" - τι λέξη! και ποια η ετυμολογία της; - αντιστροφή της Ηχώς, ως προανάκρουση της Φωνής του παρόντος κι όχι απλή επανάληψη.

Και τα όντα σου αναζητούν μια επικοινωνία και γράφουν στον κύριο Κ, που από τα πιο γήινα αγαπά τη φύση, όπως εκείνη τη θαλασσινή σπηλιά (σ.21). Ένας διάλογος εντός της που θυμίζει το "Νάρκισσος & Ηχώ" με τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη, αλλά ίσως εσύ να επέλεγες για κύριο Κ. τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο από τη σειρά "Εκείνος & Εκείνος" ή επειδή τον άκουσες να διαβάζει στίχους του Τάσου Λειβαδίτη και συ να έδινες τη δική σου Φωνή / Ηχώ στη θαλασσινή σπηλιά. Είναι ωραίο να ακούς ποιητές/ποιήτριες να διαβάζουν στίχους τους.

"...θυμάστε το σώμα σας μες στο νερό;" (σ.24)

Στο "καρουζέλ" (σ.30) νομίζω πως βρήκα την επιβεβαίωση της μετάβασης στην τρίτη ποιητική συλλογή, σε μια διαφορετική περίοδο γραφής, το τέλος της συγγραφικής σου παιδικότητας με πίκρα, προσγείωση, συγκίνηση και δάκρυα:

"...όσοι αντέχουν συμφωνούν

πως μία ζωή είναι υπεραρκετή

δεν ονειρεύονται πια

ούτε θυμούνται

οι άλλοι, μην το πεις,

κάηκαν..."

Απόλαυσα το διάλογο (μέσω επιστολών) του Ύπνου με τον κύριο Κ.:

"Στην επικράτειά μου δεν είστε δέσμιος του χρόνου. Οι άνθρωποι συχνά επιθυμούν να φύγουν έτσι από τη ζωή.

Ωστόσο οφείλω να σας ρωτήσω: Από εδώ είναι ο δρόμος σας;" (σ.32)

"...Στους αντίποδες του ύπνου βρίσκεται η πραγματικότητα. Πείτε μου, πού είναι ο τάφος μου;"

(σ.33)

Εξεπλάγην με την επιστολή των αλόγων και την αναρώτησή τους: "Ήταν τα άλογα αληθινά;" (σ.36) Ή μήπως είχαν ξεφύγει από το προηγούμενο "καρουζέλ";

Νοηματικές κλωστές διέρχονται και δένουν ολόκληρη την ποιητική συλλογή, σαν μια ολότητα, ένα σώμα επιστολών που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία. Έτσι, λοιπόν, η "κλαίουσα ιτιά" της αρχής που τη νόμιζα υποτακτική γυναίκα του κάμπου, επανέρχεται για να ξηλώσει όλο το δάσος του τσιφλικά!

Έχεις σκεφτεί να παρουσιάσεις την ποιητική σου συλλογή ως θεατρικό αναλόγιο με τίτλο "η ανάμνηση της φωνής"; Θυμόμαστε τις φωνές των νεκρών μας; Και τι είναι οι ηχογραφήσεις; Τα τραγούδια που έχουν τη φωνή των ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια; Μια φύση / υπόσταση που επανα/υλοποιείται/υπάρχει.

Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις και τη συγκίνηση.

Φιλικά,

Δ.

"17 θραύσματα ψυχής"

Ηλίας Διαμαντής, 17 θραύσματα ψυχής, Εκδόσεις Θράκα, 2024

[από την παρουσίαση του βιβλίου στη Φυλακτή, 22.09.2024]

Θραύσματα, σπάσιμο, διάλυση, διακοπή συνοχής, κομμάτια, αποσπάσματα, ψηφίδες διαλυμένες, σκόρπιες και μετά από την ανάγνωση: σύνδεση, σύνθεση. Συνταίριασμα, συγκόλληση. Ίσως.

Χρήστος Διαμαντής (1987-2021)

Ο Χρήστος Διαμαντής ήταν ένας και μοναδικός.

Τώρα που έφυγε έγινε πολλά: Έγινε τα ποιήματά του, οι μουσικές του.

Τώρα που έφυγε έγινε πολλοί: Οι φίλοι και συνεργάτες του στην ποίηση και τη μουσική.

Κι αν τα παραπάνω συνέβησαν για τον πνευματικό Χρήστο: Ο βιολογικός Χρήστος ήταν ένας και μοναδικός.

Τώρα που έφυγε έγινε πολλοί: η οικογένεια από την οποία προήλθε και η οικογένεια που έφτιαξε.

Μού μιλούσε για την περίοδο της καραντίνας: πόσο τους άρεσε να βρίσκονται οι τρεις τους στην οδό Καβάφη, που βγάζει στο σχολείο μας, στο 18ο Δημοτικό.

Ο Χρήστος ήταν ποιητής συνολικά. Δημιουργός. Ένας μικρός θεός δηλαδή ή με τα χριστιανικά δεδομένα ένας άγιος επί Γης. (Μετά τη μελοποίηση στίχων τού επισκόπου ΕιρηναίουΓαλανάκη, λαμβάνω το θάρρος να το ξεστομίσω.)

 

Η ποίηση είναι η μελέτη τής Γλώσσας. Πώς ήρθε στον άνθρωπο να τη δημιουργήσει;

Το τραγούδι προέρχεται από ή φτιάχτηκε μαζί με την ποίηση, με στίχους. Πώς ήρθε στον άνθρωπο να δημιουργήσει τη μουσική;

Και με τα δύο ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός / ποιητής, υψώνεται προς τη θέωση.

Χρήστος Διαμαντής: Μια μορφή / φυσιογνωμία που εξέπεμπε πολύ φως στη μικρή μας πόλη, αυτή που ο ίδιος επέλεξε με την αγαπημένη του να ζήσουν. Τέτοια τύχη η πόλη μας δεν την έχει συχνά!

Μαζί με την υπόλοιπη παρέα ποιητών/συγγραφέων, γεννημένων γύρω στη δεκαετία τού 1990, δημιούργησαν τη γενιά των τριαντάρηδων ποιητών/συγγραφέων της Καρδίτσας. Δεν ξέρω αν είχαμε παρόμοια άνθηση σε άλλη ιστορική περίοδο.

Όντας της Σημειωτικής Σχολής, αναρωτιέμαι: Υπάρχει φυσικό πρόσωπο ή ομάδα ως κοινή επίδραση σε αυτούς τους δημιουργούς; Τι συνέβη στην Καρδίτσα της δεκαετίας τού 1990 που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο διανοούμενος / δημιουργός Χρήστος Διαμαντής θα μπορούσε στο μέλλον να αναφέρεται χρονολογικά μετά το όνομα τού Γιώργου Βαλταδώρου για την πρωτοπορία τού έργου του. Όνομα αναφοράς και προσδιορισμών στο μέλλον.

Χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου λέξη «χρονότοπος» τού Bakhtin, ο Χρήστος Διαμαντής τοποθετήθηκε ως κουκκίδα σημαντικότητας στη συγκεκριμένη πόλη και στη συγκεκριμένη δεκαετία δράσης τού 2011-2021. Χρονοτοπόσημο τής πόλη μας, με επιλογή συμβόλου μια καρδιά. Στο μέλλον θα ξέρουμε αν άλλοι, άλλες θα μελετούν την επίδρασή του.

Ο Χρήστος Διαμαντής δεν είναι τοπικός ποιητής. Μπορεί να μην τον βρείτε στο λήμμα «Καρδίτσα» της Wikipedia. Ο Χρήστος είναι οικουμενικός δημιουργός (κλέβω από λόγια τού Θανάση Τριαρίδη). Ο Χρήστος είναι σημαντικός. Είναι συμπαντικός.

Αγαπημένη μου ποιητική συλλογή η πρώτη: «Ονειρεμένος Πόλεμος», 2011. Τι εισαγωγή! Χρήστος. «………..»

Και μετά η «Λευκότητα», 2017 Ένας Χρήστος ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή: Ποίημα 17. + 18.

Ολοκλήρωσα το 2021 τις «Κρυφές Σπουδές». Ο μέντοράς μου ορμητικός, ερωτικός, ανατρεπτικός, μεταμοντέρνος, υβριδικός, σεμνός, πειθαρχημένος, ξεχωριστός, βωμολόχος, συναρπαστικός, αληθινός, ηθικός, ευγενικός.  «Γάμα τη συμμετρία», σ.13  σ. 31 (rap)  σ.44,45, 51 Η μουσική του κίνηση στον χρόνο, άξονα x (σ.39). Η ποίησή του κίνηση στον χώρο/τόπο, άξονα ψ. Λέξεις κλειδιά: #χιόνι, #μήτρα

Κυκλοφορεί πλέον και η «Απλότητα» (εκδόσεις Θράκα 2022), η ποιητική συλλογή που διαμόρφωσε ο Χρήστος. Παραθέτω ένα ποίημα εδώ (ακόμα δεν πρόλαβα να τη μελετήσω:)

21. 

στην Καρδίτσα

δεν υπάρχει queer

ούτε γκρι σεξουαλικότητα

ούτε καν γκέι/λεσβίες

αυτά τα μαθαίνουμε 

(μόνο) διαβάζοντας

και όποιος έχει (όρεξη)

και κανένα ποίημα

ή έστω

κάτι μέσα στο ίντερνετ

εδώ με τόσους φίλους

δεν έχω ούτε έναν

ανοιχτά (τουλάχιστον)

και τα αγόρια

δεν κρατιούνται

από το χέρι

και τα κορίτσια 

δε φιλιούνται στο στόμα

και βέβαια,

κάποιος θα το δει

(αμέσως)

ότι ακόμα / και τώρα

έβαλα τα αγόρια

να κρατιούνται από το χέρι

και όχι να φιλιούνται στο στόμα

"βροχή περασμένη"

Δεν ξέρω αν υπήρξε παλιότερα γενιά τριαντάρηδων ποιητών στην Καρδίτσα. Εμείς πάντως τη ζούμε: Δανάη Σιώζου, Χρήστος Διαμαντής, Χρήστος Κολτσίδας.

 

Πρωτοέγραψα για τον Χρήστο Κολτσίδα σε ένα παλιοκαιρισμένο μου blog για την Καρδίτσα, πριν λίγα χρόνια: «Επιστρέφοντας σΤα Ορεινά»: Καλλιτεχνικός κινηματογράφος. Σαν ρεύμα στη σύγχρονη λογοτεχνία: Παπαμάρκος, Συφιλτζόγλου κι ο δικός μας ο Τσαπραΐλης. Σαν μεταμοντέρνοι ηθογράφοι. Σαν Ισπανοί ή Ιρανοί κινηματογραφιστές. Σαν μακρινά ξαδέρφια του Σωτήρη Δημητρίου. Σαν ξορκιστές της λαογραφίας.

 

2020, «Βροχή Περασμένη». Μια βροχή που πηγάζει από / ή εκβάλλει στη φιλοσοφία ενός απλού περιηγητή. Μια βροχή που μουλιάζει τις ρίζες του τόπου τού Χρήστου. Σε όλους τους χρόνους: Παρατατικούς, Ενεστώτες, Μέλλοντες. Με όλους τους τρόπους: οριστικούς, παρακλητικούς, συντελεσμένους και παρακείμενους. Μια ποίηση με μέτρο, αλλά όχι ιαμβικό. Σεμνή. Μετρώντας σεβασμό.

Δύσκολο να δευτεροεμφανιστείς. Να είσαι ολόιδος ή να αλλάξεις; Γράφεις για να εντυπωσιάσεις τους κριτικούς ή σε καλοπαίρνουν οι φίλοι αναγνώστες; Το βραβείο που πήρες; Ο εκδοτικός οίκος; Οι άλλοι ποιητές;

Παλίμψηστα μοιάζουν τα μοτίβα του, σαν να κουβάλησε από το χθες υφάδια για να φτιάξει τα ρούχα του σήμερα, συνταιριασμένα με επικαιροποιημένα στοιχεία του 2020.

 

Ένα hashtag, μια θεματική ετικέτα, που θα χρησιμοποιούσα για το πρώτο μέρος της δεύτερης αυτής ποιητικής συλλογής του Χρήστου, θα ήταν #προσευχή (σ.16,17). Η έννοια του προσευχητή. Ίσως από δική μου ανάγκη, ζητώντας να βοηθηθώ από την ποίησή του, να βρω σε αυτή απαντήσεις. Η προσευχή που δεν είπα ή που δε μελέτησα.

 

Ένα άλλο θα ήταν το δίπολο #θάνατος/#ζωή (σ.7-9) και κεφαλίδα τους: #άνθρωπος. Είναι ρομαντικός ο Χρήστος.

 

Και μετά #φύση, όπως στο ποίημα «Τέσσερις εποχές απ’ το μπαλκόνι» (σ.10-13). Αισιόδοξος. Αναζητά την ελπίδα και περιμένει την ανατροπή.

 

Ο λόγος του κατοικεί σΤα Ορεινά, στα #βουνά. Είναι #σαπανίσιος. Μας γράφει κάτι ολιγόλογα χαϊκού, όπως στο ποίημα «Της απλότητας» (σ.19). Κάθε στίχος, κάθε λέξη σταγόνα βροχής, μαχαιριά: όπλο και πληγή. Η ποίηση τού Χρήστου είναι λυτρωτική. Σε ξεπλένει σαν τη βροχή του. Σου αφαιρεί ευγενικά τα βάρη -τα περιττά- και σε καθίζει στις εσωτερικές σου σκέψεις. Ενδοσκόπηση με σκοπό την ανάταση. Για να ανεβείς στο βουνό καθαρός και να νιώσεις το μεγαλείο του έλατου.

 

[Της σοφίας, σ.20]

Ταξιδεύει με άνεση και ευχαρίστηση (pleasure) από εποχή σε εποχή κι από ιστορική περίοδο σε ιστορική περίοδο (era): από τις σελίδες της βαριάς φιλοσοφίας στη λαϊκή σοφία. Από τη θεωρία στην πρακτική. Ταξιδεύει μες στη διάρκεια του χρόνου, κρατώντας σταθερό τον τόπο. Φορές μεταναστεύει σε άλλους θεματικούς τόπους ή επιστημονικές περιοχές της γνώσης, πιστοποιώντας πως μάς μιλά από τον κόσμο του για τον κόσμο μας.

Γι’ αυτόν, η ζωή είναι γυναίκα, «σπορίτισσα», όπως και η ελπίδα, η γνώση. Έχει τον πρώτο ρόλο. Παίρνει την πρωτοβουλία, έναντι του άντρα «θεριστή», του θανάτου.

 

Το επόμενο hashtag θα ήταν #μνήμη, το κλειδί που ανοίγει το δεύτερο μέρος της ποιητικής συλλογής (σ.26): επαναπατρισμός, επιστροφή στα βουνά, στον Θωμά: το σταθερό σημείο που μπορείς να ρίξεις άγκυρα και να κρατηθείς. Η ρίζα.

Σίγουρα μικρός θα είχε διαβάσει τα Ψηλά Βουνά ή θα τα έχει «ζήσει» ως παιδί.

 

Και ύστερα το ποίημα «Μικρή Ιστορία πριν το Μέλλον» (σ.28), ένα αριστούργημα τεχνικής αφήγησης βίου. Ξεκινώντας με χρόνο Ενεστώτα, προχωρώντας σε Μέλλοντα για να φτάσει πάλι σε αναζητήσεις υπαρξιακές: η ζωή, ο κόσμος, η φύση. Γράφει ο ποιητής:

«από ένα φύλλο -θα σκεφτώ – και Ζωή και κόσμος; Μεγάλο βάρος για το φύλλο. / Αυτό / από πού λες να κρατιέται;» (σ.29)

Κι εμείς απαντούμε:  το μυστήριο της ύπαρξης, το μεγάλο!

 

Ο «Ακίνητος Θωμάς» είναι προσωπική κατάθεση, μικρό κερί στον τάφο του προγόνου Θωμά. Επιγραφές που φέρνουν δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων του. Ένας τόπος ιδιωτικός, που γίνεται φίλτρο κοινής οπτικής για τον αναγνώστη, οδηγώντας τον σε προσωπικά βιώματα.

 

Προς, το τέλος, στο ποίημα «Γεωγραφία για μικρά παιδιά» (σ.34) ανακαλύπτουμε ολοκληρωμένο τον στίχο που δίνει τον τίτλο της δεύτερης ποιητικής συλλογής του Χρήστου:

«βροχή περασμένη κάπα δε χρειάζεται»

 

Μια ολιγοσέλιδη ποιητική συλλογή, που μόλις στη σελίδα 35 κλείνει με τρόπο «Αινιγματικό»:

«Τρυπώνω σιωπηλά – μέσα στ’ αμπάρι του Θεού. Με θάβουν για να ζωντανέψω. Τι είμαι;»

Εξόδιος ακολουθία; Ή αποχαιρετώντας τον «Ακίνητο Θωμά»;! Ο Θωμάς ως σπόρος. Ο κύκλος της ζωής. Η συνέχεια.

 

Ο στίχος που θα μας οδηγήσει στις νέες ποιητικές περιπέτειες του Χρήστου, ως προσδοκία, ως προσευχή: «Τ’ αμπάρι του Θεού», ως εσωτερική βύθιση με τελική ανάδυση.

 

Μια Βροχή Περασμένη κατέβηκε από Τα Ορεινά και ο Χρήστος θα φροντίσει τα νερά της να διαποτίσουν το γίγνεσθαι της πόλης τής Καρδίτσας.

 

Η συνέχεια επί του πιεστηρίου…

_____________________________

Δημήτρης Ντανόπουλος, κείμενο παρουσίασης της ποιητικής συλλογής του Χρήστου Κολτσίδα «βροχή περασμένη» (Μελάνι 2020), Καρδίτσα 12.06.21

το άλογο & η λεύκα

[η 

φωτογραφία της ημέρας]

συνοδευτικά:

ανάγνωσμα>> Χρήστος Μπολώτης, "Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας"  [εδώ το κείμενο]

μουσική>> Γιάννης Χαρούλης, "Η ουρά του αλόγου", του Θανάση Παπακωνσταντίνου

αστικοί μικρόκοσμοι

Hubert Scheibl, Shadows and Tatoos, 2007/08

"...με συμπάθεια και αίσθημα δικαίου για τα ανθρώπινα...", η Βασιλική Πέτσα επιστρέφει με τη συλλογή διηγημάτων "Όλα Τα Χαμένα" (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ).

silence s'il vous plaît

Την Τρίτη (03.04.12) η συγγραφέας και ηθοποιός Μαρινέλλα Βλαχάκη (που τη γνωρίσαμε στο ρόλο της Ελπίδας Κοντομάρη στην τηλεοπτική σειρά "Το Νησί"), καλεσμένη του Συλλόγου Κρητών Καρδίτσας, παρουσίασε το βιβλίο της Σιλάνς Σιλβουπλέ που επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος.

Το βιβλίο πρόκειται να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από το σκηνοθέτη της σειράς "Το Νησί" Θοδωρή Παπαδουλάκη.

Μουσικά υποστήριξε την εκδήλωση ο Λεωνίδας Μαριδάκης.

 Επιθυμίες άφωνες, άμορφες για χρόνια. 

Έβλεπε τη ζωή του μέσα από παραμορφωτικά φίλτρα, ελάχιστες χαραμάδες, κρυψώνες. Ένα κορίτσι που απουσίαζε από τη ζωή του. Μια ζωή χειροποίητη.

Ένας πυκνοκατοικημένος πολυπρόσωπος μικρόκοσμος σ’ ένα χωριό της Δυτικής Κρήτης στις δεκαετίες '50 και '60.

 

Την επόμενη μέρα (04.04.12) η συγγραφέας επισκέφτηκε το Δημοτικό Σχολείου Καλλιθήρου, όπου της είχαν ετοιμάσει μια μικρή έκπληξη [δείτε εδώ].

"θυμάμαι..."@Καρδίτσα

Τη Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου το απόγευμα, συναντηθήκαμε με τη ΒΑΣΙΛΙΚH ΠEΤΣΑ με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της "Θυμάμαι" (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) στην Αυλή (ρακομελάδικο),Καρδίτσα.

Η Βασιλική κέρασε σοκολατάκια και διάβασε τα κεφάλαια 21, 23 από το βιβλίο της. 

Ήταν η πρώτη δημόσια παρουσία του blog.

[διαβάστε το σχέδιο κειμένου της παρουσίασης] 

την πήραν είδηση τη μικρή

Η Βασιλική Πέτσα γράφει για τα αγαπημένα της βιβλία στο επετειακό τεύχος της ATHENS VOICE [δείτε].

[παλιότερο post για τη Βασιλική]

τα χάρτινα πλάσματα της Βασιλικής

[χειρόγραφο από τα λυκειακά χρόνια της νεοεμφανιζόμενης συγγραφέα Βασιλικής Πέτσα]

Χάρτινοι δαίμονες και άγγελοι σε χώματα της επαρχίας παλεύουν στη νουβέλα της "Θυμάμαι". Στιγμιότυπα, κομμάτια παζλ που συμπληρώνουν τη συνολική εικόνα. Αναζητάς ποια φωνή μιλά κάθε φορά και σε ποιον/α. Έτοιμο σενάριο για τηλεταινία.

Αλήθεια είναι πως νιώσαμε, κλείνοντας το βιβλίο, πως θα υπάρξει η συνέχεια σύντομα.

"Μέσα σε μια ώρα το τέλειωσα το βιβλιό της! Εξαιρετική γραφή!!! Ουτε μια πρόταση περισσεύει απ τη νουβέλα της! Πιστευω θα γράψει ωραία κείμενα!"
(Κυριάκος Συφιλτζόγλου, ποιητής)

βασιλική πολυφωνία

Κι εκεί που χάζευα τη βιτρίνα των εκδόσεων Πόλις, στην Αιόλου (Αθήνα), το προηγούμενο Σάββατο, βλέπω στη βιτρίνα ένα βιβλίο με συγγραφέα Βασιλική Πέτσα: "θυμάμαι". Μωρέ, λέω... Λες; Μπα. Εξάλλου είχα γνωρίσει και Πέτσα από την Άνδρο.

 Γυρίζοντας την Κυριακή και μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλο, μαθαίνω πως στη γεμάτη ΆΝΘΡΑΚΑ εποχή, βρέθηκε λίγο ΥΔΡΟΓΟΝΟ από την Καρδίτσα. Ιδού το αφιέρωμα στα ΝΕΑ.

Μια νουβέλα πολυφωνική. 

Νωρίτερα έκανε κι άλλη σύντομη ιστορία: «4 Χρόνια, 2 Μήνες, 1 Μέρα».

3-ΤΡΙΑ

Να μην ξεχάσω να το διαβάσω.

ΥΓ. Ε, ναι, διαβάσαμε το βιβλίο [δείτε εδώ]

μ' αρέσει να διορθώνομαι

Η πληροφορία:

Την Κυριακή το πρωί στο Δημ. Κινηματοθέατρο Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου «Νεογέννητοι γονείς» της κας Ξένιας Μπολομύτη - Γιαννάκη θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011 στις 11.00 π.μ. στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο Καρδίτσας.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η κα Ευθυμία Μητσιάδη, διευθύντρια της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης νομού Καρδίτσας και ο δικηγόρος κ. Παύλος Σιούφας.
Η παρουσίαση του βιβλίου διοργανώνεται από το Πνευματικό Κέντρο και τη ΔΗΚΕΚ του Δήμου Καρδίτσας.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε πρόσφατα και προς τη λίμνη, όπου συνοδεύτηκε κι από σεμινάριο.

Επισκεφτήκαμε το blog / ιστολόγιο και την ιστοσελίδα της συγγραφέα.

Σύζυγός της είναι ο φωτογράφος Γιώργος Γιαννάκης, που έχει συνεργαστεί με το Δήμο Ιτάμου και με τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καρδίτσας. Είναι ο εκδότης του περιοδικού Get In Life [που κυκλοφορεί και στα μέρη μας, με "ουρά"...Karditsa's, μιας και υπάρχει και το Viotia's]

Τρέμε Ν.ΑΓΩΝ καιι TV ΘΕΣΣΑΛΙΑ, τρέμε Κολλάτε και κόρη Αλεξίου. Νέα ήθη.

Ίσως πρόκειται για ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης [self-improvement bool], ίσως και να αποκτήσαμε τη δική μας Τένια Μακρή ή Σάντυ Κουτσοσταμάτη.