τού Ελπιδοφόρου 4-4-44

Είναι ένας δρόμος νοτιοδυτικά στην Καρδίτσα, οδός Αφων Ζαφειρόπουλου τη λένε. Στην άκρη της πόλης. Προς τη μεριά του Νοσοκομείου, ένας δρόμος πιο μέσα από τον Περιφερειακό και τις σιδηροδρομικές γραμμές.

Διασταύρωση για να πας στο Νέο Κλειστό Γυμναστήριο "Μπουρούσης", ο δρόμος που είναι το 3ο Γυμνάσιο, ο δρόμος που παρατάσσονται τα έρημα (σχεδόν) κτίρια του Οινοποιείου της κραταιάς πάλαι ποτέ Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών. Ο δρόμος στο πλάι του Νεκροταφείου της Αγίας Παρασκευής, που εντός του έχει εκκλησάκι των Ταξιαρχών.

Μείνετε εκεί. Ακριβώς μπροστά από τη δυτική είσοδο της εκκλησίας είναι ένας τάφος. Εκεί βρήκα τον Ελπιδοφόρο. 17 χρονών τον σκοτώσανε το 1944. Αυτόν και τα δυο του μεγαλύτερα αδέρφια. Σκοτώσανε / εκτελέσανε τους τρεις τους συν δυο ακόμα εκεί κοντά: πίσω από το Νοσοκομείο (δεν υπήρχε όταν έγινε η εκτέλεση), απέναντι από το γήπεδο ποδοσφαίρου του Εθνικού, δίπλα στην παλιά γέφυρα στο ανάχωμα του Γαβριά. Ίσως έχετε δει το μνημείο της δεκαετίας του 1980.

"...δολοφονικά βόλια των Γερμανών και ντόπιων προδοτών..."

Στοιχεία για το ιστορικό της εκτέλεσης, αντλούμε από εργασία της Μαρίας Γιαννέλου (που εργάζεται σήμερα στη Δημοτική Πινακοθήκη της Καρδίτσας):

Το μνημείο αυτό δημιουργήθηκε στον τόπο θανάτου αυτών των πέντε ανθρώπων. Ήταν όλοι τους πολύ νέοι στα χρόνια και με αντιστασιακή δράση. Συνελήφθησαν και χωρίς δίκη οδηγήθηκαν σε εκτέλεση που έγινε κάποια νυχτερινή ώρα. Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση κάποιος άγνωστος άφησε σε αυτό το σημείο το επίγραμμα που κατόπιν χαράχτηκε στο μνημείο. Ακριβώς στον τόπο της εκτέλεσής τους, πολλά χρόνια αργότερα στήθηκε με την ιδιωτική πρωτοβουλία του αδελφού των τριών πρώτων εκτελεσθέντων. Είναι ένα ιδιωτικό μνημείο που δημιουργήθηκε με την παραχώρηση από την μεριά του Δήμου του χώρου αυτού και της σχετικής άδειας μαζί που απαιτείται για την ανέγερσή του [..]

Και συνεχίζει σε υποσημείωση:

[Ο]ι τρεις πρώτοι ήταν σύνδεσμοι των ανταρτών στα βουνά· μετέφεραν όσους πήγαιναν στους αντάρτες και μάλιστα τον τελευταίο καιρό μετάφεραν πολλούς Ιταλούς και Γερμανούς, πράγμα που μάλλον αποτέλεσε την κυριότερη αιτία, για την οποία οι Γερμανοί ήταν τόσο εκδικητικοί. Κάποτε μετέφεραν με τη βία έναν Έλληνα μόνιμο στρατιωτικό για να βοηθήσει στην εκπαίδευση των ανταρτών· αυτός έμεινε λίγο στο βουνό, δραπέτευσε έπειτα και τέλος υπήρξε ο καταδότης τους. Λέγεται ότι ο επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος πρότεινε πολλές φορές στον δεκαεξάχρονο Ελπιδοφόρο να βγει από τη γραμμή εκτέλεσης κι εκείνος αρνήθηκε, εφόσον θα έμεναν τα αδέλφια του. Πριν από την εκτέλεση, όταν το καμιόνι που τους μετέφερε, περνούσε από την οδό Καραϊσκάκη (κεντρικό δρόμο της πόλης) ο Νασιάκος, δεκαεννιά χρονών, είδε την μάνα του και τη χαιρέτησε· αυτή κατάλαβε τί επρόκειτο να συμβεί και κατέρρευσε. Την επόμενη της εκτέλεσης η αδελφή του Βαρελά, νέα κοπέλα, με μία φίλη της πήγαν στην περιοχή και με τα χέριά τους έσκαψαν το χώμα για να βρουν που θάφτηκαν οι εκτελεσθέντες λύνοντας έτσι το μυστήριο της εξαφάνισης του αδελφού της.

-----------------

Ανάμεσα σ' αυτούς, λοιπόν, κι ο Ελπιδοφόρος με τα όνειρα ενός 17χρονου.

Ξαναπήγα σήμερα στο τάφο του, στον τόπου όπου συναντήθηκαν μετέπειτα όλα τα αδέλφια.

Ένα αυτοκόλλητο αυτή τη φορά σημείωμα επάνω στο σταυρό:

Έμεινε 17χρονος.

Είχε γεννηθεί το 1927.

Τρούκης - Χαρχαλιώτης 1-1

[η είδηση] 

Εντός έδρας ο πρώτος, στην πρώτη επίσημη έκθεσή του, με το φως του πατέρα Τρούκη να δημιουργεί σκιάσεις δέους. Οξύτητες και καμπύλες που σε αγκαλιάζουν, γραμμές και χρώματα, σχήματα, κοσμικές πιτσιλιές σε πειραματικές τεχνοτροπίες. Εσωτερικός, που όταν χαμογελά σου ανοίγεται διάπλατα. Όπως και οι πίνακές του.

Γνώριμος ο δεύτερος: ανοιχτωσιά. Ρευστές μορφές αλλά και λεπτές λευκές γραμμές, οριοθετήσεις, σύνδεσμοι νοηματικών ή/και εγκεφαλικών χαρτών που οδηγούν στην καρδιά.

Η έκθεση ολοκληρώθηκε. Οι δυο καλλιτέχνες θα εκθέσουν σε λίγες μέρες στη Σαλονίκη δείγμα έργου τους.

Η Troukis Art Gallery είναι ανοιχτή στην Καρδίτσα και θα συνεχίσει να μας απασχολεί: #τέχνη&ψυχανάλυση

-----------------------------

Συγνώμη, αλλά θα αφήσω εδώ και ένα έργο του Γιάννη Τρούκη που τράβηξε το βλέμμα μου στη gallery, όπως κι εκείνες οι πέτρες που τις έδινε μορφή προσώπων... Να πάτε να τις δείτε από κοντά.

γράμμα σε μια ποιήτρια

αγαπητή Δανάη,

διάβασα μια και δυο και τρεις όλες τις ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ σου.

Ξεκινάς με μια αράχνη ως πλοηγό του ν(ο)ήματος, που από τη μια σελίδα περνάει στην άλλη, αποχωρώντας από τον πρώτο ρόλο ως δευτεραγωνίστρια και στη συνέχεια χάνεται στο βάθος του πλέγματος των νοημάτων σου, όπως κι άλλες λέξεις-έννοιες-κλωστές.

"...Υπάρχει κάτι επαναστατικό, σκέφτομαι

στο να έχει δει κανείς τη θάλασσα..."  (σ.10)

Και μεις εδώ στον κάμπο, στην ξεριά της στεριάς πώς να επαναστατήσουμε; Είμαστε καταδικασμένοι; Ή να περιμένουμε εσάς τους ταξιδεμένους / τις ταξιδεμένες στις μεγάλες θάλασσες του κόσμου για να μας εμπνεύσετε μιαν αλλαγή;

Εμείς εδώ στον κάμπο, αναγνωρίζουμε στις γυναίκες να γέρνουν ως κλαίουσες ιτιές στις όχθες κάποιου ρέματος, χωρίς να υψώνονται, παρά συμβουλεύονται τις ρίζες των. Και τους άντρες ως κυνηγούς που πυροβολούν από τις όχθες, δίπλα στις ρίζες των.

Πόση ταπεινότητα, καθώς (επι)στρεφόμαστε στη φύση. Όπως η επισήμανσή σου για την "άδεια φιέστα" της ανθοφορίας κι όχι ως εγκυμοσύνη της καρποφορίας. Γιαπωνέζικη προσέγγιση θαρρώ.

Κι ύστερα το δημιούργημα / νεκρή φύση αποκτά φωνή και μιλά στον Δημιουργό του, αυτόν που το Ονειρεύτηκε στο ξύπνιο του. Ο Δημουργός ως Ονειρευτής.

Λόγω της γερμανικής σου αγωγής -πιθανόν- εξισορροπείς τους συντάκτες των επιστολών σου, γράφοντας τα Αντικείμενα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Ο διάλογος εμπεριέχει τον σεβασμό, την αλληλοεκτίμηση, την αγάπη.

Και ύστερα:#επέκεινα, #πίστη, #σκάλες μια οπτική πιο μεταφυσική, πιο θεολογική. Όπως και η εσωστρεφής "προφητεία", η αγωνία του λόγου, το βάρος, άχθος, άγχος της ποιήσεως, ο άθλος που δε θα προκαλέσει τεχνητή καταστροφή τη σκόνη από το σκάλισμα ή κουβάλημα της πέτρας που μπορεί και να σε σκοτώσει αν πέσει στο κεφάλι σου. "Προφητεία" - τι λέξη! και ποια η ετυμολογία της; - αντιστροφή της Ηχώς, ως προανάκρουση της Φωνής του παρόντος κι όχι απλή επανάληψη.

Και τα όντα σου αναζητούν μια επικοινωνία και γράφουν στον κύριο Κ, που από τα πιο γήινα αγαπά τη φύση, όπως εκείνη τη θαλασσινή σπηλιά (σ.21). Ένας διάλογος εντός της που θυμίζει το "Νάρκισσος & Ηχώ" με τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη, αλλά ίσως εσύ να επέλεγες για κύριο Κ. τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο από τη σειρά "Εκείνος & Εκείνος" ή επειδή τον άκουσες να διαβάζει στίχους του Τάσου Λειβαδίτη και συ να έδινες τη δική σου Φωνή / Ηχώ στη θαλασσινή σπηλιά. Είναι ωραίο να ακούς ποιητές/ποιήτριες να διαβάζουν στίχους τους.

"...θυμάστε το σώμα σας μες στο νερό;" (σ.24)

Στο "καρουζέλ" (σ.30) νομίζω πως βρήκα την επιβεβαίωση της μετάβασης στην τρίτη ποιητική συλλογή, σε μια διαφορετική περίοδο γραφής, το τέλος της συγγραφικής σου παιδικότητας με πίκρα, προσγείωση, συγκίνηση και δάκρυα:

"...όσοι αντέχουν συμφωνούν

πως μία ζωή είναι υπεραρκετή

δεν ονειρεύονται πια

ούτε θυμούνται

οι άλλοι, μην το πεις,

κάηκαν..."

Απόλαυσα το διάλογο (μέσω επιστολών) του Ύπνου με τον κύριο Κ.:

"Στην επικράτειά μου δεν είστε δέσμιος του χρόνου. Οι άνθρωποι συχνά επιθυμούν να φύγουν έτσι από τη ζωή.

Ωστόσο οφείλω να σας ρωτήσω: Από εδώ είναι ο δρόμος σας;" (σ.32)

"...Στους αντίποδες του ύπνου βρίσκεται η πραγματικότητα. Πείτε μου, πού είναι ο τάφος μου;"

(σ.33)

Εξεπλάγην με την επιστολή των αλόγων και την αναρώτησή τους: "Ήταν τα άλογα αληθινά;" (σ.36) Ή μήπως είχαν ξεφύγει από το προηγούμενο "καρουζέλ";

Νοηματικές κλωστές διέρχονται και δένουν ολόκληρη την ποιητική συλλογή, σαν μια ολότητα, ένα σώμα επιστολών που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία. Έτσι, λοιπόν, η "κλαίουσα ιτιά" της αρχής που τη νόμιζα υποτακτική γυναίκα του κάμπου, επανέρχεται για να ξηλώσει όλο το δάσος του τσιφλικά!

Έχεις σκεφτεί να παρουσιάσεις την ποιητική σου συλλογή ως θεατρικό αναλόγιο με τίτλο "η ανάμνηση της φωνής"; Θυμόμαστε τις φωνές των νεκρών μας; Και τι είναι οι ηχογραφήσεις; Τα τραγούδια που έχουν τη φωνή των ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια; Μια φύση / υπόσταση που επανα/υλοποιείται/υπάρχει.

Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις και τη συγκίνηση.

Φιλικά,

Δ.

"αρνί": δεν τρώγεται... Διαβάζεται.

άνθρακας

Με τη φούντωση τού διαδικτύου, χάθηκαν τα free-press που τύχαινε να βρεις σε μέρη - έκπληξη τής πόλης. Πόσα χρόνια τώρα πού έβγαινε ο "θεατής";! (1990s) Ή να θυμηθώ την πρώτη φάση τού "Πεζοδρόμιου";! (2010s)

υδρογόνο

Όταν -πριν χρόνια- μιλούσα με τον Γιώργο Κορδομενίδη (λογοτεχνικό περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ @Θεσσαλονίκη), μού έλεγε πως στα λογοτεχνικά περιοδικά βρίσκεις το ενδιάμεσο των βιβλίων που εκδίδουν οι λογοτέχνες.

Στην περίπτωση τού περιοδικού ΑΡΝί στην Καρδίτσα τι;
Βρίσκεις τον νεότερο λογοτεχνικό / καλλιτεχνικό κύκλο των τιτλούχων και μη λογοτεχνών τής πόλης, αλλά και φωτογράφους, εικαστικούς.

"ΑΡΝί: η πιο περιοδική έκδοση για την (απο)κατάσταση τής επαρχίας"

Με: Τσαπραΐλη, Μπαρτζιώκα, Κολτσίδα, Μπριάνα, αλλά και Χατζοπούλου, Κύριο Φλανέριο, Ι.Π.Ντούχνα,  Τέω[ς] Μολέντζικο.

3-τρία [αριθμός τεύχους]

Η Γιώτα και η συκιά

Ξαπλωμένη στην αιώρα τής αυλής, κάτω από τη συκιά, η Γιώτα παρατηρεί τα φύλλα τού δέντρου πάνω από το κεφάλι της και διαπιστώνει ότι μοιάζουν με μικρά πράσινα χεράκια. Της φαίνεται πως τη χαιρετούν. Μετράει τις κόχες των φύλλων και τις βγάζει πράγματι πέντε, μία για κάθε δάχτυλο. Υπολογίζει τότε στα γρήγορα ότι ένα νεαρό δέντρο, σαν αυτό, με τριακόσια περίπου κλαδιά και δεκαπέντε φύλλα κατά προσέγγιση σε κάθε κλαδί έχει συνολικά περίπου τέσσερις χιλιάδες πεντακόσια μικρά πράσινα χεράκια. Καθώς την παίρνει ο ύπνος ανάμεσα στους υπολογισμούς, ονειρεύεται ότι συναντάει για πρώτη φορά μια συκιά και πρέπει να της συστηθεί. Την ώρα της χειραψίας διστάζει, μπερδεύεται, δεν καταλαβαίνει ποιο από όλα τα χεράκια της τείνει η συκιά για χειραψία και γίνεται ρεζίλι [...]

[Σοφία Χατζοπούλου]

Μέση ηλικία

Όταν πιάνεσαι από τη χειρολαβή στ' αμάξι.

[Τέως Μολέτζικος]

Εκδοτική επιμέλεια: Θεοφάνης Σερέτης, Σχεδιασμός / σελιδοποίηση: Alexander K.

Χρήστος Διαμαντής (1987-2021)

Ο Χρήστος Διαμαντής ήταν ένας και μοναδικός.

Τώρα που έφυγε έγινε πολλά: Έγινε τα ποιήματά του, οι μουσικές του.

Τώρα που έφυγε έγινε πολλοί: Οι φίλοι και συνεργάτες του στην ποίηση και τη μουσική.

Κι αν τα παραπάνω συνέβησαν για τον πνευματικό Χρήστο: Ο βιολογικός Χρήστος ήταν ένας και μοναδικός.

Τώρα που έφυγε έγινε πολλοί: η οικογένεια από την οποία προήλθε και η οικογένεια που έφτιαξε.

Μού μιλούσε για την περίοδο της καραντίνας: πόσο τους άρεσε να βρίσκονται οι τρεις τους στην οδό Καβάφη, που βγάζει στο σχολείο μας, στο 18ο Δημοτικό.

Ο Χρήστος ήταν ποιητής συνολικά. Δημιουργός. Ένας μικρός θεός δηλαδή ή με τα χριστιανικά δεδομένα ένας άγιος επί Γης. (Μετά τη μελοποίηση στίχων τού επισκόπου ΕιρηναίουΓαλανάκη, λαμβάνω το θάρρος να το ξεστομίσω.)

 

Η ποίηση είναι η μελέτη τής Γλώσσας. Πώς ήρθε στον άνθρωπο να τη δημιουργήσει;

Το τραγούδι προέρχεται από ή φτιάχτηκε μαζί με την ποίηση, με στίχους. Πώς ήρθε στον άνθρωπο να δημιουργήσει τη μουσική;

Και με τα δύο ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός / ποιητής, υψώνεται προς τη θέωση.

Χρήστος Διαμαντής: Μια μορφή / φυσιογνωμία που εξέπεμπε πολύ φως στη μικρή μας πόλη, αυτή που ο ίδιος επέλεξε με την αγαπημένη του να ζήσουν. Τέτοια τύχη η πόλη μας δεν την έχει συχνά!

Μαζί με την υπόλοιπη παρέα ποιητών/συγγραφέων, γεννημένων γύρω στη δεκαετία τού 1990, δημιούργησαν τη γενιά των τριαντάρηδων ποιητών/συγγραφέων της Καρδίτσας. Δεν ξέρω αν είχαμε παρόμοια άνθηση σε άλλη ιστορική περίοδο.

Όντας της Σημειωτικής Σχολής, αναρωτιέμαι: Υπάρχει φυσικό πρόσωπο ή ομάδα ως κοινή επίδραση σε αυτούς τους δημιουργούς; Τι συνέβη στην Καρδίτσα της δεκαετίας τού 1990 που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο διανοούμενος / δημιουργός Χρήστος Διαμαντής θα μπορούσε στο μέλλον να αναφέρεται χρονολογικά μετά το όνομα τού Γιώργου Βαλταδώρου για την πρωτοπορία τού έργου του. Όνομα αναφοράς και προσδιορισμών στο μέλλον.

Χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου λέξη «χρονότοπος» τού Bakhtin, ο Χρήστος Διαμαντής τοποθετήθηκε ως κουκκίδα σημαντικότητας στη συγκεκριμένη πόλη και στη συγκεκριμένη δεκαετία δράσης τού 2011-2021. Χρονοτοπόσημο τής πόλη μας, με επιλογή συμβόλου μια καρδιά. Στο μέλλον θα ξέρουμε αν άλλοι, άλλες θα μελετούν την επίδρασή του.

Ο Χρήστος Διαμαντής δεν είναι τοπικός ποιητής. Μπορεί να μην τον βρείτε στο λήμμα «Καρδίτσα» της Wikipedia. Ο Χρήστος είναι οικουμενικός δημιουργός (κλέβω από λόγια τού Θανάση Τριαρίδη). Ο Χρήστος είναι σημαντικός. Είναι συμπαντικός.

Αγαπημένη μου ποιητική συλλογή η πρώτη: «Ονειρεμένος Πόλεμος», 2011. Τι εισαγωγή! Χρήστος. «………..»

Και μετά η «Λευκότητα», 2017 Ένας Χρήστος ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή: Ποίημα 17. + 18.

Ολοκλήρωσα το 2021 τις «Κρυφές Σπουδές». Ο μέντοράς μου ορμητικός, ερωτικός, ανατρεπτικός, μεταμοντέρνος, υβριδικός, σεμνός, πειθαρχημένος, ξεχωριστός, βωμολόχος, συναρπαστικός, αληθινός, ηθικός, ευγενικός.  «Γάμα τη συμμετρία», σ.13  σ. 31 (rap)  σ.44,45, 51 Η μουσική του κίνηση στον χρόνο, άξονα x (σ.39). Η ποίησή του κίνηση στον χώρο/τόπο, άξονα ψ. Λέξεις κλειδιά: #χιόνι, #μήτρα

Κυκλοφορεί πλέον και η «Απλότητα» (εκδόσεις Θράκα 2022), η ποιητική συλλογή που διαμόρφωσε ο Χρήστος. Παραθέτω ένα ποίημα εδώ (ακόμα δεν πρόλαβα να τη μελετήσω:)

21. 

στην Καρδίτσα

δεν υπάρχει queer

ούτε γκρι σεξουαλικότητα

ούτε καν γκέι/λεσβίες

αυτά τα μαθαίνουμε 

(μόνο) διαβάζοντας

και όποιος έχει (όρεξη)

και κανένα ποίημα

ή έστω

κάτι μέσα στο ίντερνετ

εδώ με τόσους φίλους

δεν έχω ούτε έναν

ανοιχτά (τουλάχιστον)

και τα αγόρια

δεν κρατιούνται

από το χέρι

και τα κορίτσια 

δε φιλιούνται στο στόμα

και βέβαια,

κάποιος θα το δει

(αμέσως)

ότι ακόμα / και τώρα

έβαλα τα αγόρια

να κρατιούνται από το χέρι

και όχι να φιλιούνται στο στόμα

"ο ντελάλης"

 

Σκέψεις του Δημήτρη Ντανόπουλου, διαβάζοντας την πρώτη ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Μπριάνα «Ντελάλης» (Θράκα 2021)

 Συνοδοιπόρος του Κολτσίδα. Ή/και συνομιλήτης.

Τα πρώτα «χαϊκού» του σαν να βγαίνουν από σελίδες της Μαρινέλλας Βλαχάκη. Τελικά με κείνη συνομιλεί ως δεύτερη αδελφή ποιητική ψυχή. Σε κείνη εύκολα αναγνωρίζεις το ‘τραύμα’ και το σύνδρομο του κοχυλιού, που άλλοτε είναι εσωστρέφεια κι άλλοτε μετάληψη του μυστικού που ακούει μες στο κοχύλι: τη μυστική δύναμη της θάλασσας. Στον Βαγγέλη αδιόρατο, υποδόριο. Υπαρκτό: η μυστική δύναμη του βουνού που σου την ψιθυρίζει: «βαθιά μέσα το μαύρο του αυτιού σου».

Σαν να σβήνει τις λέξεις από το αρχικό κείμενο που έγραψε. Γρίφοι σαν τις «Ειδήσεις» του. Είναι σοφός ο νέος. Ή θα γίνει;!

Κι ο «Ντελάλης»; «νοεί επίκαιρο, ό,τι τον συγκινεί». Βρήκατε εσείς τη λέξη του τίτλου κάπου; Μάλλον στο εξώφυλλο, που κι αυτό συνομιλεί με την ποιητική συλλογή.

Τελικά, πολλοί οι συνομιλητές που μαζεύτηκαν. Πολυφωνία ελάχιστου δείγματος κάθε μονάδας φωνής. Ίσως και ηχώ στα απόκρημνα βουνά που γκρεμίζονται οι «πέτρες» τού Βαγγέλη. Άλλοτε στο κεφάλι του και άλλοτε στο χέρι του.

Ολιγομίλητος. Σαν να τού ‘κατσε το κόκαλο του ψαριού στο λαιμό (σ.30).

#φύση, #γάλα, #νερό, #δέντρα, #βράχια, #νερά, #ποτάμια, #γεφύρια_γκρεμισμένα, #άνθρωποι_ταπεινοί.

"οι νεροφόροι"

 

 σκέψεις τού Δημήτρη Ντανόπουλου, διαβάζοντας και την τελική εκδοχή της ποιητικής συλλογής του Χρήστου Κολτσίδα «Νεροφόροι» (Θράκα 2021)

Έργο τριμερές

Ως τη σελίδα 23 νιώθεις πως κατεβαίνεις μαζί του από Θεσσαλονίκη – Καρδίτσα με τρένο. Περπατάς μαζί του ως το πατρικό του με τα πόδια. Ίσως μένεις και μαζί του για κάνα δυο βράδια. Μετά σε παίρνει μαζί του για ένα ταξίδι στα ορεινά. Ετοιμάσου να μπεις στο δεύτερο μέρος.

 

Πιο ψηλά, πιο βαθιά

Εκεί, στη σελίδα 23, αρχίζει ένα εσωτερικό ταξίδι, στην κορυφή του βουνού. Τέλος τ’ αστεία με την περιδιάβαση και την κινούμενη κάμερα καταγραφής του πρώτου μέρους.

Μαθαίνουμε ποιο είναι το ιδανικό ύψος των περιστάσεων (σ.25): «Χίλια οχτακόσια μέτρα απόκρυμνη σιωπή». [Εδώ, σε μια ψηφιακή αφήγηση και παρεμβατική ανάγνωση θα πρόσθετα μια φωτογραφία του Κωνσταντίνου Βασιλακάκου να κοιμάται στην κορυφή Τσμι.]

 

Ωδή στη μοναξιά

Μετά τους «Νεροφόρους», αρχίζει η ανάδυση (τρίτο μέρος). Λυτρώθηκε και μας καληνυχτίζει με αισιοδοξία, γλυκύτητα και μετρημένους φθόγγους. Σαν ν’ ακούς να σου διαβάζει τη σελίδα 28, 29, 30, 31, 32. Και άντε πάλι διάβασμα από την αρχή.

Επιστροφή στην αρχή, στο άνοιγμα του βιβλίου με τους στίχους της Μαστοράκη. Καταλαβαίνεις πως μάλλον μάς είχε εξηγήσει ο Χρήστος από την αρχή πού το πάει.

 

Υδροδιανομέας

Η πορεία του ερημίτη: Αποσύρομαι για να βρω τον εαυτό μου, αλλά δεν κρατώ το κέρδος μόνο για μένα.

Ο Χρήστος δε «φέρει» απλώς το «νερό». Το «διανέμει», ως «υδροδιανομέας» / «νεροφόρος», (κατ)έχει τη διαχείρισή του, αλλά δεν το κρατάει για τον εαυτό του. Μας το μοιράζει.

 

Ως οδοδείκτης στέκει στην ποιητική του πορεία αυτό το βιβλίο. Μας δείχνει από πού και προς τα πού να περιμένουμε την επόμενη εμφάνιση τούΧρήστου.

η επιστροφή του Πακ-Μαν

 Πόσα χρόνια, άραγε, έχει η πόλη της Καρδίτσας να εμφανιστεί σε πλάνα κινηματογραφικής ταινίας; Ακόμα κι εκείνη της I LOVE KARDITSA δεν είχε πλάνο από την πατρίδα.

Είδαμε την ασπρόμαυρη ταινία "Η Οδύσσεια του Vasy" στη διαδικτυακή προβολή/συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μια αυτοαναφορά στην αγωνία ολοκλήρωσης της δημιουργίας ενός σεναριογράφου ώστε να βρει κινηματογραφικό παραγωγό.

Ισπανία> Γαλλία> Ιταλία> Αλβανία> Ελλάδα> Καρδίτσα.

Μια Ισπανία με χαρακτήρες σαν να βγήκαν από πλανόδιο θίασο τσίρκο ή παραλλαγής ταινίας του Κουστορίτσα. Ο Ευρωπαϊκός νότος δυναμώνει τις φωνές του μέσα από την ταινία:

Πλήθος καλοστημένων χαρακτήρων σε ένα καλοπλεγμένο σενάριο με κοινωνικές απολήξεις, που δε βιάζεται να σου λύσει απορίες: Ο Ισπανός παππούς (92) που δίνει τη χρονική σκυτάλη στην Καρδιτσιώτισσα γιαγιά του Βασίλη.

Ένας Βασίλης φερμένος από την παιδική του ηλικία στην οποία επιστρέφει: Εκείνος ο πελώριος γίγαντας -σαν μαριονέτα από το Sesame Street- που αναγκάζεται να ζήσει δύσκολα στο παράλληλο πανέμορφο σύμπαν: η καθημερινότητα της κατώτερης τάξης μες στον καπιταλισμό.

Και τα φτωχά Βαλκάνια που βαυκαλίζονται πως προοδεύουν. Σαρκασμός. Πραγματικότητα. Τα τοπία που σαν χαρτιά της τράπουλας μπερδεύονται μπρος στα μάτια του θεατή. Εδώ η Ελλάδα, εκεί η Αλβανία, πού είναι η Καλαμάτα;

Ισπανικά και γνήσια Καρδιτσιώτικα, όσο γνήσιοι  κι οι πρωτότυποι χαρακτήρες γονείς-γιαγιά του Βάση που υποδύονται τους εαυτούς τους. Ένα κράμα μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, που δημιουργούν ένα υβριδικό είδος ταινίας δρόμου (road movie) που νοιάζεται για την περιφέρεια -rural-  πιο πολύ από το αστικό κέντρο.

Πώς θα είναι -άραγε- το σενάριο της επόμενης ταινίας; Κάηκε ο κρυμμένος άσσος που υπήρχε στο μανίκι του Βασίλη; Δηλαδή η αυτο-καταγραφή ή αυτο-εθνογραφία του; Μια άλλη εκδοχή καταγραφή της ζωής στην Καρδίτσα του 2019, με το σούβλισμα του πασχαλινού αρνιού και τα παραδοσιακά οικογενειακά τραπέζια-μαζώξεις όπου αποκαλύπτονται τα πιο μεγάλα θέματα. Μια μελέτη πάνω στην καρδιτσιώτικη οικογένεια, που ο Βασίλης στους τίτλους τέλους παραδέχεται: "Θα είστε πάντα το σπίτι μου". Μια εξομολόγηση, παραδοχή που ο ίδιος την έκανε με μια ταινία.

Τυχερή η πόλη της Καρδίτσας που έχει το πιο επικαιροποιημένο βιντεο-κλιπ της με μουσική υπόκρουση Παύλου Παυλίδη.

Πρέπει η ταινία να παιχθεί υπαίθρια (ελέω κορονοϊού) κι αν όχι στη γειτονιά του Βάση με μια αυτοσχέδια πάνινη οθόνη, τουλάχιστο στο θερινό μας σινεμά.

------------

Εδώ άλλο δημοσίευμα σε τοπικό/καρδιτσιώτικο site για την ταινία.

Εδώ πληροφορίες στο IMDb.

Εδώ το επίσημο site της ταινίας.

μια πόλη πρώτης/τρίτης ηλικίας

ΑΝΘΡΑΚΑΣ
Από χρόνια, διερευνώντας διάφορες περιόδους και μέσα από την ενασχόλησή μου με τη "δημοσιογραφία", κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή η πόλη είναι ή για πολύ μικρούς: παιδιά που νιώθουν ασφάλεια εντός της και έφηβους που νιώθουν πως τους πνίγει για να την κοπανήσουν μετά ή για πολύ μεγάλους: απόστρατους, απόμαχους, κουρασμένους.
Ενδιάμεσα, η μεταπρώτη ή προμέση ηλικία απούσα.
Θυμάμαι που το διαπίστωνα διαβάζοντας για την εκπληκτική παρέα των ιδρυτών της Λαϊκής Βιβλιοθήκης (1930s), καθώς πολλά από τα επώνυμά τους έχουν εξαφανιστεί από την πόλη, όπως και άλλων τινών.
Κι απόμεινε στην πόλη μια μέση ηλικία ανθρώπων, αυτών που ανατρέφουν την πρώτη ή φροντίζουν την τρίτη. Συντήρηση, παράδοση, επανάληψη. Πάμε πάλι: Συντήρηση, παράδοση, επανάληψη. Κι ύστερα η πρώτη ηλικία να ξαναγίνει μεταπρώτη ή προμέση και να αποχωρήσει.

ΥΔΡΟΓΟΝΟ
Πρόσφατα αγαπημένα παραδείγματα 2 ηθοποιών:

Αθανασία Κουρκάκη (πέρασε και στις Άγριες Μέλισσες)

Βασίλης Μαγουλιώτης (υποψήφιος για βραβείο Χορν) 

ΤΡΙΑ
Αγάπη γι' αυτούς που κυνηγούν το όνειρό τους.

"κοντιγιόν* και ατραξιόν"

Από παλιά και το στολίζαμε και το χορεύαμε!

Εορτή «Χριστουγεννιάτικο Δέντρο», 5-9 μ.μ. (ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΦΩΝΗ, 22.12.1928) 

στην «Άρνη»: κοντιγιόν και ατραξιόν (ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΦΩΝΗ, 23.12.1928).

Ο Μουσικογυμναστικός Σύλλογος αρνήθηκε να «παράσχη» την μπάντα του και γι’ αυτό απευθύνθηκε [ο Σύλλογος που διοργάνωσε την εκδήλωση] στο Μουσικογυμναστικό Σύλλογο Τρικάλων που δέχτηκε πρόθυμα. Ο δήμαρχος Αστ. Αλλαμανής, σαν έμαθε το γεγονός, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει και να λάβει την υπόσχεση του Μουσικογυμναστικού Συλλόγου Καρδίτσας πως θα συμμετάσχει η μπάντα στην εκδήλωση [...]. Διαφορετική, όμως ήταν η άποψη του αρχιμουσικού, στον οποίο δε δόθηκε σχετική εντολή. Έτσι αναγκάστηκαν να καταργήσουν το ποσό εισόδου [...] (ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΦΩΝΗ 28.12.1928)

 __________

*το σύνολο διαφόρων ευρωπαϊκών χορών και πρόσχαρων σκηνών που διεξάγονται στο τέλος μεγάλης χοροεσπερίδας