"ο ντελάλης"

 

Σκέψεις του Δημήτρη Ντανόπουλου, διαβάζοντας την πρώτη ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Μπριάνα «Ντελάλης» (Θράκα 2021)

 Συνοδοιπόρος του Κολτσίδα. Ή/και συνομιλήτης.

Τα πρώτα «χαϊκού» του σαν να βγαίνουν από σελίδες της Μαρινέλλας Βλαχάκη. Τελικά με κείνη συνομιλεί ως δεύτερη αδελφή ποιητική ψυχή. Σε κείνη εύκολα αναγνωρίζεις το ‘τραύμα’ και το σύνδρομο του κοχυλιού, που άλλοτε είναι εσωστρέφεια κι άλλοτε μετάληψη του μυστικού που ακούει μες στο κοχύλι: τη μυστική δύναμη της θάλασσας. Στον Βαγγέλη αδιόρατο, υποδόριο. Υπαρκτό: η μυστική δύναμη του βουνού που σου την ψιθυρίζει: «βαθιά μέσα το μαύρο του αυτιού σου».

Σαν να σβήνει τις λέξεις από το αρχικό κείμενο που έγραψε. Γρίφοι σαν τις «Ειδήσεις» του. Είναι σοφός ο νέος. Ή θα γίνει;!

Κι ο «Ντελάλης»; «νοεί επίκαιρο, ό,τι τον συγκινεί». Βρήκατε εσείς τη λέξη του τίτλου κάπου; Μάλλον στο εξώφυλλο, που κι αυτό συνομιλεί με την ποιητική συλλογή.

Τελικά, πολλοί οι συνομιλητές που μαζεύτηκαν. Πολυφωνία ελάχιστου δείγματος κάθε μονάδας φωνής. Ίσως και ηχώ στα απόκρημνα βουνά που γκρεμίζονται οι «πέτρες» τού Βαγγέλη. Άλλοτε στο κεφάλι του και άλλοτε στο χέρι του.

Ολιγομίλητος. Σαν να τού ‘κατσε το κόκαλο του ψαριού στο λαιμό (σ.30).

#φύση, #γάλα, #νερό, #δέντρα, #βράχια, #νερά, #ποτάμια, #γεφύρια_γκρεμισμένα, #άνθρωποι_ταπεινοί.