γράμμα σε μια ποιήτρια

αγαπητή Δανάη,

διάβασα μια και δυο και τρεις όλες τις ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ σου.

Ξεκινάς με μια αράχνη ως πλοηγό του ν(ο)ήματος, που από τη μια σελίδα περνάει στην άλλη, αποχωρώντας από τον πρώτο ρόλο ως δευτεραγωνίστρια και στη συνέχεια χάνεται στο βάθος του πλέγματος των νοημάτων σου, όπως κι άλλες λέξεις-έννοιες-κλωστές.

"...Υπάρχει κάτι επαναστατικό, σκέφτομαι

στο να έχει δει κανείς τη θάλασσα..."  (σ.10)

Και μεις εδώ στον κάμπο, στην ξεριά της στεριάς πώς να επαναστατήσουμε; Είμαστε καταδικασμένοι; Ή να περιμένουμε εσάς τους ταξιδεμένους / τις ταξιδεμένες στις μεγάλες θάλασσες του κόσμου για να μας εμπνεύσετε μιαν αλλαγή;

Εμείς εδώ στον κάμπο, αναγνωρίζουμε στις γυναίκες να γέρνουν ως κλαίουσες ιτιές στις όχθες κάποιου ρέματος, χωρίς να υψώνονται, παρά συμβουλεύονται τις ρίζες των. Και τους άντρες ως κυνηγούς που πυροβολούν από τις όχθες, δίπλα στις ρίζες των.

Πόση ταπεινότητα, καθώς (επι)στρεφόμαστε στη φύση. Όπως η επισήμανσή σου για την "άδεια φιέστα" της ανθοφορίας κι όχι ως εγκυμοσύνη της καρποφορίας. Γιαπωνέζικη προσέγγιση θαρρώ.

Κι ύστερα το δημιούργημα / νεκρή φύση αποκτά φωνή και μιλά στον Δημιουργό του, αυτόν που το Ονειρεύτηκε στο ξύπνιο του. Ο Δημουργός ως Ονειρευτής.

Λόγω της γερμανικής σου αγωγής -πιθανόν- εξισορροπείς τους συντάκτες των επιστολών σου, γράφοντας τα Αντικείμενα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Ο διάλογος εμπεριέχει τον σεβασμό, την αλληλοεκτίμηση, την αγάπη.

Και ύστερα:#επέκεινα, #πίστη, #σκάλες μια οπτική πιο μεταφυσική, πιο θεολογική. Όπως και η εσωστρεφής "προφητεία", η αγωνία του λόγου, το βάρος, άχθος, άγχος της ποιήσεως, ο άθλος που δε θα προκαλέσει τεχνητή καταστροφή τη σκόνη από το σκάλισμα ή κουβάλημα της πέτρας που μπορεί και να σε σκοτώσει αν πέσει στο κεφάλι σου. "Προφητεία" - τι λέξη! και ποια η ετυμολογία της; - αντιστροφή της Ηχώς, ως προανάκρουση της Φωνής του παρόντος κι όχι απλή επανάληψη.

Και τα όντα σου αναζητούν μια επικοινωνία και γράφουν στον κύριο Κ, που από τα πιο γήινα αγαπά τη φύση, όπως εκείνη τη θαλασσινή σπηλιά (σ.21). Ένας διάλογος εντός της που θυμίζει το "Νάρκισσος & Ηχώ" με τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη, αλλά ίσως εσύ να επέλεγες για κύριο Κ. τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο από τη σειρά "Εκείνος & Εκείνος" ή επειδή τον άκουσες να διαβάζει στίχους του Τάσου Λειβαδίτη και συ να έδινες τη δική σου Φωνή / Ηχώ στη θαλασσινή σπηλιά. Είναι ωραίο να ακούς ποιητές/ποιήτριες να διαβάζουν στίχους τους.

"...θυμάστε το σώμα σας μες στο νερό;" (σ.24)

Στο "καρουζέλ" (σ.30) νομίζω πως βρήκα την επιβεβαίωση της μετάβασης στην τρίτη ποιητική συλλογή, σε μια διαφορετική περίοδο γραφής, το τέλος της συγγραφικής σου παιδικότητας με πίκρα, προσγείωση, συγκίνηση και δάκρυα:

"...όσοι αντέχουν συμφωνούν

πως μία ζωή είναι υπεραρκετή

δεν ονειρεύονται πια

ούτε θυμούνται

οι άλλοι, μην το πεις,

κάηκαν..."

Απόλαυσα το διάλογο (μέσω επιστολών) του Ύπνου με τον κύριο Κ.:

"Στην επικράτειά μου δεν είστε δέσμιος του χρόνου. Οι άνθρωποι συχνά επιθυμούν να φύγουν έτσι από τη ζωή.

Ωστόσο οφείλω να σας ρωτήσω: Από εδώ είναι ο δρόμος σας;" (σ.32)

"...Στους αντίποδες του ύπνου βρίσκεται η πραγματικότητα. Πείτε μου, πού είναι ο τάφος μου;"

(σ.33)

Εξεπλάγην με την επιστολή των αλόγων και την αναρώτησή τους: "Ήταν τα άλογα αληθινά;" (σ.36) Ή μήπως είχαν ξεφύγει από το προηγούμενο "καρουζέλ";

Νοηματικές κλωστές διέρχονται και δένουν ολόκληρη την ποιητική συλλογή, σαν μια ολότητα, ένα σώμα επιστολών που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία. Έτσι, λοιπόν, η "κλαίουσα ιτιά" της αρχής που τη νόμιζα υποτακτική γυναίκα του κάμπου, επανέρχεται για να ξηλώσει όλο το δάσος του τσιφλικά!

Έχεις σκεφτεί να παρουσιάσεις την ποιητική σου συλλογή ως θεατρικό αναλόγιο με τίτλο "η ανάμνηση της φωνής"; Θυμόμαστε τις φωνές των νεκρών μας; Και τι είναι οι ηχογραφήσεις; Τα τραγούδια που έχουν τη φωνή των ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια; Μια φύση / υπόσταση που επανα/υλοποιείται/υπάρχει.

Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις και τη συγκίνηση.

Φιλικά,

Δ.