Δρόμος κλειστός με κτίρια διώροφα.
Στη μια του άκρη τα δικαστήρια, η πόρτα για τα αυτόφωρα. Κι ύστερα η Επισκοπή, το σπίτι του δεσπότη, που πάντα αναρωτιόμαστε αν απλώνει μπουγάδα.
Ζωή ημέρας: μικρά εμπορικά, κρεοπωλεία, ραφεία, υδρορροές, αξεσουάρ αυτοκινήτων, κορνίζες, τις Τετάρτες φτάνει ως εδώ κι η λαϊκή. Ενώ, σε πρώτους ορόφους με δυσκολία απόμειναν να ξεχωρίζουν αναμμένα δυο κόκκινα φώτα.
Ζωή νύχτας: Club, bar, όπου φορτώνουν αναμνήσεις οι φοιτητές που ήρθαν με κρύα καρδιά στην πόλη (αναπληρώνοντας το ηλικιακό κενό της: 18-25). Ενδιάμεσα μια κρεπερί να συναγωνίζεται ένα κλασικό πατσατζίδικο για τους ξενύχτηδες.
Πιο πάνω ένα από τα κλασικά ροκ bar της πόλης: "μαργαρίτα". Ποτέ δε νοιάστηκε να ανακαινιστεί, να πάει με το ρεύμα. Καμιά φορά προσφέρει τους τοίχους της σε φωτογράφους ή εικαστικούς.
Την άλλη άκρη του πεζόδρομου κλείνει το μεσοπολεμικό κτίριο της Δημοτικής Αγοράς, που στη δεκαετία του '90 η ανάπλασή του ξύπνησε την περιοχή κι ακόμα στο τζαμωτό αίθριο κάποιοι ξέμειναν να πίνουν τον καφέ τους.
Αντιθέσεις, αντανακλάσεις που θαμπώνουν τα πόδια των ανθρώπων, πατώντας στα νερά του πλακόστρωτου.
[από το περιοδικό SOUL]Στη μια του άκρη τα δικαστήρια, η πόρτα για τα αυτόφωρα. Κι ύστερα η Επισκοπή, το σπίτι του δεσπότη, που πάντα αναρωτιόμαστε αν απλώνει μπουγάδα.
Ζωή ημέρας: μικρά εμπορικά, κρεοπωλεία, ραφεία, υδρορροές, αξεσουάρ αυτοκινήτων, κορνίζες, τις Τετάρτες φτάνει ως εδώ κι η λαϊκή. Ενώ, σε πρώτους ορόφους με δυσκολία απόμειναν να ξεχωρίζουν αναμμένα δυο κόκκινα φώτα.
Ζωή νύχτας: Club, bar, όπου φορτώνουν αναμνήσεις οι φοιτητές που ήρθαν με κρύα καρδιά στην πόλη (αναπληρώνοντας το ηλικιακό κενό της: 18-25). Ενδιάμεσα μια κρεπερί να συναγωνίζεται ένα κλασικό πατσατζίδικο για τους ξενύχτηδες.
Πιο πάνω ένα από τα κλασικά ροκ bar της πόλης: "μαργαρίτα". Ποτέ δε νοιάστηκε να ανακαινιστεί, να πάει με το ρεύμα. Καμιά φορά προσφέρει τους τοίχους της σε φωτογράφους ή εικαστικούς.
Την άλλη άκρη του πεζόδρομου κλείνει το μεσοπολεμικό κτίριο της Δημοτικής Αγοράς, που στη δεκαετία του '90 η ανάπλασή του ξύπνησε την περιοχή κι ακόμα στο τζαμωτό αίθριο κάποιοι ξέμειναν να πίνουν τον καφέ τους.
Αντιθέσεις, αντανακλάσεις που θαμπώνουν τα πόδια των ανθρώπων, πατώντας στα νερά του πλακόστρωτου.
1 σχόλιο:
Ένας κεντρικός δρόμος δρόμος μιάς "καθώς πρέπει" πόλης αρχίζει απ' τα Δικαστήρια και τελείωνει στα μπορντέλα.
Αυτός ο δρόμος δεν πρέπει ν' αλλάξει ποτέ τ' ονομά του. Γιατί πρέπει πάντα να τιμούμε τους Βάλβηδες (Ζηνόβιο και Δημήτριο) πρωθυπουργούς της Ελλάδας της εποχής του 'Οθωνα και του Γεώργιου Α΄ . Ειδικότερα τον πρώτο για το "σιχτίρισμα" στην Αμαλία που επενέβαινε στις υποθέσεις των Υπουργείων και ήθελε να παρευρίσκεται στις συσκέψεις του με τον Όθωνα "Μεγαλειοτάτη, όταν ο βασιλεύς συσκέπτεται μετά των υπουργών του, καλόν είναι να ασχολείσθε με τας οικιακάς σας εργασίας "
Δημοσίευση σχολίου